مقایسه تاثیر آموزش چهره به چهره به سالمندان و مراقبین بر شدت بیماری انسدادی مزمن ریوی

بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD)[1] سومین عامل مرگ بیماران در جهان است. بستری بیماران در بیمارستان فرصت مناسبی برای درگیر نمودن مراقبین در مراقبت از بیماران است. مطالعه حاضر با هدف  تعیین و مقایسه تاثیر آموزش چهره به چهره به سالمندان و مراقبین بر شدت بیماری COPD انجام گرفت.

این مطالعه به روش کار آزمایی بالینی دو گروهه، بیماران مبتلا به COPD مراجعه کننده به بخش داخلی بیمارستان امام خمینی (ره) در شهر اسفراین انجام شد. در گروه آموزش به سالمند و آموزش به مراقب هر کدام 29 سالمند حضور داشتند.. آموزش هر دو گروه به صورت انفرادی و چهره به چهره در چهار جلسه ی 20-30 دقیقه ای بود. پرسشنامه شدت بیماری (CAT) COPD Assessment Test قبل مداخله، حین ترخیص و یک ماه بعد از اتمام مداخله توسط بیماران تکمیل شد. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های آماری کای دو، دقیق فیشر، من ویتنی و فریدمن و با استفاده از نرم افزار SPSS24  انجام شد.

شدت بیماری در گروه آموزش به سالمند و در گروه آموزش به مراقب در  قبل از مداخله، حین ترخیص و یک ماه بعد، باهم تفاوت معناداری داشتند (p< 0/001) . همچنین بین دو گروه  از نظر  تاثیر آموزش بر شدت بیماری تفاوت معنی داری وجود نداشت (P>0/05).

هر دو روش آموزش چهره به چهره به سالمندان و مراقبین موجب کاهش شدت بیماری COPD شد. از آنجایی که اکثر سالمندان توسط مراقبین و به صورت رایگان مراقبت می شوند. آموزش به مراقبین روشی کم هزینه است. بنابراین پرستاران می توانند با آموزش به آنان، زمینه ارتقاء سلامت سالمندان  را فراهم نمایند.