اثربخشی آموزش شوخ طبعی بر رضایت زناشویی زوجین

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش شوخ طبعی بر رضایت زناشویی زوجین بود.

طرح پژوهش حاضر از نظر هدف از نوع کاربردی و شیوه انجام آن نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل و دوره پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره خصوصی منطقه 11 تهران بود. در این راستا، از طریق شیوه نمونه گیری در دسترس تعداد 30 زوج انتخاب و به صورت تصادفی در یک گروه آزمایش (15 زوج) و یک گروه کنترل (15 زوج) گمارده شدند. سپس، روی گروه آزمایش مداخله گروهی مبتنی بر آموزش شوخ طبعی با اقتباس از مدل مک گی (2004) اجرا شد. ابزار پژوهش جهت گردآوری داده ها شامل پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ بود. سرانجام، جهت تجزیه و تحلیل آماری داده ها از نرم افزار SPSS-26 و روش تحلیل واریانس مختلط با اندازه های مکرر سه مرحله ای استفاده شد.

بر اساس یافته ها بین نمرات رضایت زناشویی گروه آزمایش و کنترل در مرحله پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری تفاوت معنادار وجود داشت. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل یافته ها حاکی از آن است که آموزش شوخ طبعی بر رضایت زناشویی گروه آزمایش (ضریب اتا = 0.69) تاثیر معنادار داشت. اثربخشی این مداخله در مرحله پیگیری نیز طبق آزمون تعقیبی بنفرونی پایدار بود.

بر اساس یافته های موجود می توان نتیجه گیری کرد که برای افزایش رضایت زناشویی زوجین می توان از شیوه آموزش شوخ طبعی در مراکز مشاوره خانواده و زوج درمانی استفاده کرد. پیشنهاد می گردد کارگاه های آموزشی برای آموزش این روش به متخصصین برگزار گردد.