بررسی ارتباط بین مولفه های ارتقاء دهنده سلامت با خودکارآمدی تحصیلی در دانشجویان: یک مطالعه مقطعی در دانشگاه علوم پزشکی اهواز

یکی از عوامل موثر در پیشرفت تحصیلی دانشجویان خودکارآمدی تحصیلی است که برخواسته از تاثیر عوامل متفاوتی است. هدف از تحقیق حاضر بررسی ارتباط بین مولفه های ارتقاء دهنده سلامت با خودکارآمدی تحصیلی در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی اهواز انجام شد.

پژوهش حاضر به روش میدانی در سال 1401 انجام شده است. جامعه آماری شامل 1790 نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی اهواز بوده که به روش نمونه گیری تصادفی، تعداد نمونه آماری 317 نفر تعیین شد. جهت جمع آوری داده ها از سه پرسشنامه (استرس، تغذیه، مسئولیت پذیری در قبال سلامت روان و بهداشت عمومی) استفاده شد. آزمون های مورد استفاده شامل همبستگی اسپیرمن و رگرسیون بود. ملاحظات اخلاقی در تمام مراحل اجرای مطالعه درنظر گرفته شد.

نتایج نشان داد که مولفه استرس (با متغیر رده سنی 22 تا 25 و 59% جنسیت زن) با همبستگی معکوس و معناداری و با ضریب بتای 0/645 بیشترین اثر را بر خودکارآمدی تحصیلی داشته است. اثر سه متغیر تغذیه (0/638)، مسئولیت پذیری در قبال سلامت (0/564)، بهداشت عمومی (0/615) با خودکارآمدی تحصیلی نیز همبستگی مثبت و معناداری بوده است. در مجموع نتایج حاصل از رگرسیون نشان داد که به طور معنی دار مولفه های ارتقاء دهنده سلامت قادر به پیش بینی 58 درصد از واریانس خودکارآمدی تحصیلی در دانشجویان می باشند.

نتایج این پژوهش نشان داد که بین خودکارآمدی تحصیلی و مولفه های ارتقاء دهنده سلامت (استرس، تغذیه، بهداشت عمومی و مسئولیت پذیری در قبال سلامت روان) ارتباط معنی دار و مثبتی وجود دارد. بدان معنا که وجود مولفه های ارتقاء دهنده سلامت در دانشجویان باعث افزایش باورهای خودکارآمدی در آن ها می شود.