تاثیر فسفیت پتاسیم بر ویژگی های رشدی و فعالیت آنتی اکسیدانی گیاه لیموترش(Citrus aurantifolia (Christm.) Swingle) در شرایط شوری

شوری از جمله تنش های غیر زیستی محدود کننده رشد مرکبات است. در این راستا انتخاب روش مناسب به منظور بهبود صفات رشدی و واکنش آنتی اکسیدانی تحت شرایط تنش شوری می تواند مفید باشد. پژوهش حاضر به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار به صورت گلدانی در سال 1401 در گلخانه دانشگاه هرمزگان انجام شد. گیاهان مورد استفاده، دانهال های شش ماهه (ارتفاع حدود 60 سانتی متر) لیموترش سالم و عاری از بیماری بودند. تیمارهای آزمایشی شامل شوری (5/1، 3، 5/4 و 6 دسی زیمنس بر متر) و فسفیت پتاسیم (صفر، 5/1 و 3 گرم در لیتر) بود. نتایج نشان داد که سطح 6 دسی زیمنس بر متر نمک منجر به کاهش تعداد برگ، طول ساقه و حجم ریشه (به ترتیب 27/25، 8/13 و 8/47 درصد) و افزایش نشت یونی و مالون دی آلدئید (به ترتیب 47/50 و 5/34 درصد) شد. کاربرد فسفیت پتاسیم (5/1 گرم در لیتر) باعث افزایش تعداد برگ، طول ساقه، حجم ریشه و طول ریشه (به ترتیب 87/33، 38/32، 5/15 و 05/11 درصد) شد. علاوه براین تیمار با فسفیت پتاسیم سبب افزایش محتوای پروتئین و فعالیت کاتالاز، سوپراکسید دیسموتاز، فنیل آلانین آمونیالیاز، گایاکول پراکسیداز و آسکوربات پراکسیداز (به ترتیب 9/36، 97/95، 1/69، 20/30، 7/65 و 5/78 درصد) و کاهش نشت یونی و مالون دی آلدئید (به ترتیب 7/75 و 6/40 درصد) شد. بر اساس نتایج می توان انتظار داشت که  فسفیت پتاسیم (5/1 گرم در لیتر) با تحریک سیستم آنتی اکسیدانی و خنثی سازی رادیکال های آزاد اکسیژن، باعث بهبود خصوصیات رشدی و تعدیل اثرات مضر تنش شوری در پایه لیموترش می شود.