اثربخشی روایت درمانی بر خود انگ زنی وزنی در زنان مبتلا به چاقی و اضافه وزن شهر تبریز در سال 1402

چاقی و اضافه وزن با پیامدهای نامطلوب سلامت جسمی و روانی همراه است و اغلب، سلامت روان افراد مبتلا چون انگ و تبعیض را تجربه می کنند، در معرض خطر قرار می گیرد. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی روایت درمانی بر خود انگ زنی وزنی در زنان مبتلا به چاقی و اضافه وزن است.

پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی، با طرح پیش آزمون - پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش را کلیه زنان مبتلا به چاقی و اضافه وزن شهر تبریز در سال 1402 تشکیل داد. تعداد 30 نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (در هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش، روایت درمانی را در 8 جلسه 90 دقیقه ای دریافت کرد. گروه کنترل هیچ درمانی دریافت نکرد. ابزار مورد استفاده پرسشنامه های خودانگ زنی وزنی لیلیس و همکاران (2010) بود. داده های جمع آوری شده با آزمون تحلیل واریانس آمیخته با اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شد. 

میانگین و انحراف معیار متغیر خود انگ زنی وزنی در گروه آزمایش در مرحله پیش آزمون 217/4±27/41، در مرحله پس آزمون 137/4±60/33، و برای گروه کنترل در مرحله پیش آزمون 693/5±47/40 و در پس آزمون 802/5±33/40 بدست آمد. نتایج حاکی از اثربخشی روایت درمانی بر کاهش خود انگ زنی وزنی بود (001/0>p). در مراحل پیگیری نیز اثرات روایت درمانی ماندگار بود (001/0>p).

با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان گفت روایت درمانی از طریق تغییر و غنی سازی روایت افراد در مورد بدنشان می تواند منجر به کاهش خودانگ زنی ورنی در زنان مبتلا به چاقی و اضافه وزن بشود.