بهینه سازی نانوکپسولاسیون کارواکرول و تیمول در پلیمرکیتوسان به روش سطح پاسخ (RSM)

فراریت اسانس ها و ناپایداری آن ها در برابر عوامل محیطی، موجب محدودیت استفاده از آن ها می گردد. با این وجود، کپسوله کردن در نانوذرات پلیمری می تواند به طور قابل توجهی نیمه عمر این ترکیبات را افزایش دهد و استفاده از آن ها را به مدت طولانی تری، امکان پذیر نماید. در میان انواع پلیمرهای مورد استفاده در کپسولاسیون اسانس ها، پلیمر زیست تخریب پذیرکیتوسان به دلیل سمیت پایین و رهایش کنترل شده بسیار مورد توجه است. از اینرو، پژوهش حاضربا هدف نانوکپسولاسیون کارواکرول و تیمول درکیتوسان با تکنیک ژل سازی یونی انجام گرفت؛ و با در نظر گرفتن سه متغیر غلظت کیتوسان (1/0- 3/0 درصد)، غلظت TPP (1/0- 2/0 درصد) و غلظت اسانس (1/0- 2/0 درصد)، متوسط اندازه ی نانوذرات با استفاده از روش سطح پاسخ و طرح مرکب مرکزی بهینه سازی شد. توزیع اندازه ی ذرات و شاخص پراکندگی (PDI) نانوفرمولاسیون های آماده سازی شده به کمک آنالیز DLS، تایید بارگیری اسانس با آنالیز FTIR و بازده ی کپسولاسیون به روش اسپکتروفتومتری تعیین شد. در ادامه، نتایج حاصل از بهینه سازی سنتز نانوذرات مورد بررسی قرار گرفت که بر این اساس، شرایط بهینه ی سنتز نانوذرات کیتوسان- تیمول و دستیابی به سایز 101 نانومتر و بازده ی کپسولاسیون 72 درصد، غلظت 11/0 درصد کیتوسان، 19/0 درصد TPP و 14/0 درصد تیمول تعیین شد. در مورد نانوذرات کیتوسان- کارواکرول، غلظت 13/0 درصد کیتوسان، 19/0 درصد TPP و 15/0 درصد کارواکرول منجر به تشکیل نانوذراتی با سایز 95 نانومتر و بازده ی کپسولاسیون 65 درصد گردید. به طورکلی، نتایج این مطالعه توانایی روش سطح پاسخ جهت پیش بینی اندازه و پراکندگی ذرات نانوفرمولاسیون های کیتوسان حاوی کارواکرول و تیمول را نشان داد.