تاثیر شاخص سلامت بر رشد اقتصادی (مطالعه استانی)

رشد متوازن منطقه ای از اهداف اصلی سیاست‎گذاران اقتصادی در عرصه توسعه ملی پایدار است و مطابق با درجه توسعه‎یافتگی و محرومیت مناطق نیازمند سیاست‎گذاری‎ها و برنامه‎ریزی‎های مختلف است. سلامت عاملی موثر بر سرمایه انسانی، بهره‎وری و رشد و توسعه اقتصادی پایدار است و بهبود آن مسئله مهمی است. بنابراین، بررسی تاثیر سلامت بر رشد اقتصادی در کنار بسیاری از دیگر عوامل موثر، بر اساس میزان برخورداری و محرومیت استان‎های کشور، ضرورت پیدا می‎کند. این پژوهش توصیفی-تحلیلی با برداشتی از فرم تابع تولید کاب‎داگلاس، تاثیر شاخص سلامت بر رشد اقتصادی را در سه گروه از استان‎های کشور (برخوردار، با برخورداری متوسط، و کم برخوردار)، با رویکرد پانل دیتای هم انباشتگی و با روش حداقل مربعات کاملا اصلاح ‏شده مورد بررسی قرار می ‏دهد. بر اساس نتایج، تاثیر مخارج سلامت خانوار، مخارج آموزشی خانوار، عملکرد اعتبارات عمرانی، سرمایه گذاری خصوصی در مسکن، درصد شهرنشینی، و میزان مشارکت اقتصادی بر رشد اقتصادی در سه گروه استان‎ها مثبت و معنادار بوده است. با افزایش صد درصدی در مخارج سلامت خانوار، تولید ناخالص داخلی در استان‎های کم‎برخوردار 22/2 درصد، در استان‎هایی با برخورداری متوسط 19/6درصد، و در استان‎های برخوردار 16/7 درصد رشد خواهد نمود. بنابراین، تمرکز دولت بر سلامت همه استان ها، به ویژه استان ‏های کم ‏برخوردار و با برخورداری متوسط، برای تقویت رشد اقتصادی پایدار بسیار موثر است. نتایج نشان می دهد که شاخص سلامت متغیری بلندمدت است و سیاست های مرتبط با سلامت نیز آثار بلندمدتی بر رشد و توسعه اقتصادی دارد.