مقایسه پارامترهای منتخب توزیع فشار کف پایی در دانش آموزان سالم و مبتلا به ناهنجاری ژنووالگوم حین راه رفتن روی شیب

 حرکت بر روی سطوح شی بدار، یک تکلیف چالش برانگیز در زندگی روزمره و به ویژه هنگام پیاد ه روی است که چالش هایی را برای سیستم حرکتی انسان ایجاد می کند، به خصوص برای کسانی که آسیب های عصبی-عضلانی اسکلتی یا بیماری دارند. ازاین رو، هدف این تحقیق مقایسه پارامترهای منتخب توزیع فشار کف پایی در دانش آموزان سالم و مبتلابه ناهنجاری ژنووالگوم حین راه رفتن بر روی شیب بود.

 پژوهش از نوع نیمه آزمایشی، مدل تحقیق علی مقایسه ای و کاربردی بود. آزمودنی ها شامل 15 دختر مبتلابه ناهنجاری زانو ژنووالگوم (با فاصه قوزک های داخلی پا 0/44±3/90 سانتی متر) و 15 دختر زانوی سالم (با فاصه قوزک داخلی پا 0/29± 0/73 سانتی متر)  بود. میزان فشار کف پایی در 10 ناحیه آناتومیکی کف پا بر روی سطوح شیب دار 0، 8 ± ، 10 ±، 20 ± در فاز استانس راه رفتن مورد بررسی قرار گرفت. از آزمون تحلیل واریانس دوسویه با اندازه گیری های مکرر جهت تحلیل آماری استفاده شد. سطح معناداری برابر با 05/0 بود. 

 حداکثر فشار تنها در نواحی انگشت شست و استخوان های کف پایی 2 تا 4 و قسمت خارجی پاشنه در شیب 8+ ، 15- و 20- بین دو گروه ژنووالگوم و سالم دارای تفاوت معناداری بود که این فشار در گروه ژنووالگوم نسبت به گروه سالم بیشتر بود. تغییرات مرکز فشار پا در شیب مثبت و منفی 8 و 15 در گروه ژنووالگوم نسبت به سالم در جهت جانب داخلی- خارجی به طور معناداری بیشتر به سمت مقادیر منفی رفته است.

 نتایج نشان داد که تغییرات مرکز فشار با افزایش شیب بر میزان سوپینیشن پا می افزاید و با افزایش شیب منفی از میزان پرونیشن مچ پا می کاهد؛ بنابراین می توان شیب های 20-، 15- و 8- را در جهت بهبود الگوی توزیع فشار کف پا دختران نوجوان دارای زانو ژنووالگوم پیشنهاد کرد. باوجوداین، مطالعات بیشتری در این زمینه مورد نیاز می باشد.