مکان یابی مسیرهای بهینه خانه تا مدرسه برای دانش آموزان و الگوی اتوبوس پیاده نمونه موردی: دو مدرسه ابتدایی محله پونک تهران

دوران کودکی یکی از مهم ترین و حساس ترین دوره های زندگی هر فرد محسوب می شود. مسیر خانه تا مدرسه و فضاهای شهری به عنوان فضاهای رابط بین خانه و مدرسه، نقش بسیار مهمی در جریان رشد کودکان از یک سو و نیز پایداری شهر، از دیگر سو، ایفا می کند. از این رو تعیین مسیرهای ویژه برای کودکان و طراحی آنها از اهمیت بسیار ویژه ای برخوردار بوده که تاکنون کمتر به آن توجه شده است. هدف اصلی این تحقیق مکان یابی مسیرهای بهینه خانه تا مدرسه برای دانش آموزان دو مدرسه ابتدایی دخترانه و پسرانه به روش اتوبوس پیاده در شهر تهران (محله پونک) است. این تحقیق رویکردی توصیفی تحلیلی داشته، تلاش دارد از طریق بررسی های اسنادی و تجربیات به معیارها دست یابد و پس از آن به تحلیل داده های حاصل از مطالعات میدانی به منظور مکان یابی مسیرهای بهینه بپردازد. در این تحقیق از دو روش کمی و کیفی (آمیخته) استفاده شده است. همچنین جهت بررسی اعتماد یا پایایی مقیاس ها از شاخص آلفای کرونباخ و نهایتا از ابزار GIS برای مکان یابی مسیرها بهره گرفته شده است. نتایج بخشی از تحقیق نشان می دهد که بهره گیری از روش اتوبوس پیاده علاوه بر ارتقای شرایط روحی و جسمی کودکان، کاهش هزینه ها، تعدیل ترافیک، کاهش آلاینده ها، ارتقای شرایط محلات، مشارکت اجتماعی را به همراه دارد. همچنین یافته های دیگر تحقیق گویای آن است که عواملی همچون میزان ترافیک، تقاطع های ایمن، کاربری ها، پوشش گیاهی، امنیت اجتماعی و جذابیت های محیطی از مهم ترین معیارها در مکان یابی مسیر خانه تا مدرسه به شمار می آید.