بررسی اثربخشی مداخله مبتنی بر دلبستگی (مدل لذت افزایی) بر عواطف مثبت-منفی، رضایت والدینی و رابطه کودک-والد در مادران کودکان اوتیسم

 رویکردهای درمانی فعلی برای حمایت از والدین کودکان اوتیسم عمدتا بر آموزش روانی و مهارت ها تمرکز دارند و تعداد کمی از آن ها بر تقویت روابط میان والدین و فرزندان متمرکز هستند؛ در این راستا پژوهش حاضر باهدف بررسی اثربخشی مداخله جدید مبتنی بر مدل لذت افزایی بر عواطف مثبت-منفی و رضایت والدینی و رابطه کودک-والد در مادران کودکان اوتیسم انجام شد.

 روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع طرح پیش آزمون و پس آزمون با دو گروه آزمایش و گواه بود. جامعه آماری را همه مادران دارای فرزند مبتلا به اختلال اوتیسم مراجعه کننده به مدارس استثنایی و موسسات توان بخشی شهرستان اسلام شهر در سه ماه دوم سال 1401 تشکیل دادند. از بین آن ها سی نفر داوطلب واجد شرایط به صورت دردسترس وارد مطالعه شدند و به تصادف در گروه های آزمایش و گواه (هر گروه پانزده نفر) قرار گرفتند. ابزارهای گردآوری داده ها مقیاس ارزیابی عاطفه مثبت-منفی (واتسون و همکاران، 1988) و مقیاس رضایت والدینی کانزاس (جمز و همکاران، 1985) و مقیاس رابطه کودک-والد (دریسکول و پیانتا، 1992) بود. برای گروه آزمایش برنامه مداخله مبتنی بر مدل لذت افزایی در ده جلسه شصت دقیقه ای به طور هفتگی اجرا شد. تحلیل داده ها در نرم افزار SPSS نسخه 24 با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس صورت گرفت.

 یافته ها نشان داد، تاثیر مداخله مبتنی بر لذت افزایی بر کاهش عواطف منفی (0٫001>p)، افزایش عواطف مثبت (0٫001>p)، بهبود رضایت (0٫047=p) و کیفیت رابطه کودک-والد (0٫026=p) در افراد گروه آزمایش معنادار است.

 درمجموع می توان بیان کرد که لذت افزایی، مداخله ای امیدوارکننده برای تقویت منابع روان شناختی در مادران کودکان مبتلا به اوتیسم است.