محو شدن اخلاقی: پدیده ای ناخودآگاه و دشوار (چالش انگیز)

سردبیر محترم هدف از این مقاله، جلب توجه پژوهشگران، مدرسین و دانشجویان به نوعی از خودفریبی است که به آن «محوشدن اخلاقی» اطلاق می گردد. محوشدن اخلاقی زمانی اتفاق می افتد که ما ناخودآگاه از پیامدهای اخلاقی یک تصمیم اجتناب می کنیم یا آن را پنهان می کنیم و در نتیجه به ما این امکان را می دهد که به شیوه های غیر اخلاقی رفتار کنیم و در عین حال این باور را حفظ کنیم که انسان های خوب و بااخلاقی هستیم (1). در فرایند محوشدن اخلاقی، اغلب تمایل به توجیه رفتارهای خود داریم و معتقدیم که اخلاقی رفتار کرده ایم، حتی اگر واقعیت متفاوت باشد. ما به ندرت قصد داریم کار اشتباهی انجام دهیم، اما نشانه هایی ظریف و پنهان ما را به نادیده گرفتن پیامدهای اخلاقی تصمیماتمان سوق می دهد. این امر به تدریج به کم رنگ شدن پایبندی به اخلاقیات و محو اخلاقی می انجامد. ارائه دو مثال به درک بهتر ما از این پدیده در محیط های بالینی کمک می کند: تزریق سفازولین وریدی به صورت سریع برای زنان بعد از سزارین در یک بخش شلوغ، با توجیه اینکه حجم کار زیاد است و بایستی به کارهای بیماران دیگر نیز رسیدگی شود، ولو اینکه زائو به دلیل تزریق سریع دچار تهوع و فلیبت عروقی شود. این پدیده به تدریج عادی سازی و به اصطلاح «روتین» می شود. مثال دیگر مربوط به عادی سازی درد محل آنژیوگرافی است. پس از انجام آنژیوگرافی، محل خروج کاتتر شریانی فمورال نیاز به کمپرس و فشار زیاد با دست دارد که بسیار دردناک است و نیاز به تزریق لیدوکائین موضعی دارد، اما به دلیل شلوغی بخش و کمبود نیرو، بی حسی صورت نمی گیرد و کمپرس بدون بی حسی به اصطلاح «روتین» و درد ناشی از آن عادی سازی می شود.