مقایسه اثربخشی آموزش خودابرازی و خودتنظیمی بر هیجانات مثبت تحصیلی دانش آموزان دختر دوره متوسطه اول شهرستان کوهچنار

 هیجانات تحصیلی به طور مستقیم در پیوند با فعالیت های پیشرفت یا پیامدهای پیشرفت هستند. هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی آموزش خودتنظیمی و آموزش خودابرازی بر هیجانات مثبت تحصیلی دانش آموزان دختر دوره متوسطه اول شهرستان کوهچنار بود.

 روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و دوره پیگیری یک ماهه همراه با گروه گواه بود. نمونه پژوهش را نود نفر از دانش آموزان دختر داوطلب سه کلاس دوره متوسطه اول شهرستان کوهچنار در سال تحصیلی 98-1397 تشکیل دادند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به گروه آزمایش خودتنظیمی و گروه آزمایش خودابرازی و گروه گواه اختصاص یافتند. دانش آموزان در گروه های آزمایش به مدت هشت جلسه آموزش مهارت های مرتبط را دریافت کردند و گروه گواه به برنامه های عادی کلاس خود ادامه داد. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه هیجانات تحصیلی (پکران، 2005) استفاده شد. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری 0٫05 به کمک نرم افزار SPSS نسخه 23 انجام شد.

 نتایج نشان داد، در گروه گواه، در میانگین هیجان های لذت و غرور، بین مراحل مختلف آزمون تفاوت معناداری وجود نداشت؛ اما در گروه های آزمایش در مراحل پس آزمون و پیگیری درمقایسه با پیش آزمون، افزایش معناداری در میانگین هیجان های لذت و غرور ایجاد شد (0٫001=p). اثربخشی آموزش های خودتنظیمی و خودابرازی بر افزایش هیجان های لذت و غرور، در طول زمان پایدار بود. بین گروه گواه با گروه های آزمایش تفاوت معناداری در هیجان های لذت و غرور وجود داشت (0٫05>p). در هیجان های لذت و غرور، بین گروه های آزمایش با یکدیگر تفاوت معناداری مشاهده شد (0٫05>p).

 براساس یافته های پژوهش، آموزش خودابرازی و خودتنظیمی بر افزایش هیجانات مثبت تحصیلی دانش آموزان موثر بوده و در طول زمان نیز پایدار است؛ اما در مقام مقایسه، آموزش خودابرازی بر هیجان لذت و آموزش خودتنظیمی بر هیجان غرور، اثربخشی بیشتری دارد.