مقایسه اثربخشی آموزش های مدیریت خشم و فرزندپروری بر کنش های اجرایی کودکان با اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی

 اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی از اختلالات بسیار شایع عصبی تحولی دوران کودکی است که بر جنبه های شناختی و رفتاری افراد مبتلا تاثیر سوء دارد. بدین ترتیب پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی آموزش های مدیریت خشم و فرزندپروری بر کنش های اجرایی کودکان با اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی انجام شد.

 پژوهش حاضر نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون همراه با دو گروه آزمایش و یک گروه گواه بود. جامعه آماری را تمامی دانش آموزان پسر با اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی مدارس ابتدایی شهر تهران و مادران آن ها در سال تحصیلی 1400-1399 تشکیل دادند. از بین آن ها 36 نفر با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند و به تصادف در سه گروه دوازده نفره (گروه آموزش مدیریت خشم، گروه آموزش مهارت های فرزندپروری، گروه گواه) قرار گرفتند. ابزارهای گردآوری داده های پژوهش پرسش نامه درجه بندی کانرز-فرم معلم (کانرز، 1990) و پرسش نامه رتبه بندی رفتاری کنش های اجرایی-فرم والدین (جیویا و همکاران، 2000) بود. تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری در محیط SPSS نسخه 22 انجام شد.

 آموزش مدیریت خشم بر خرده مقیاس های سازمان دهی و بازداری کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی موثر بود (0٫05>p). همچنین آموزش مدیریت خشم درمقایسه با آموزش فرزندپروری اثربخشی بیشتری بر خرده مقیاس سازمان دهی در کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی داشت (0٫05>p)؛ اما اثربخشی آموزش فرزندپروری بر خرده مقیاس های سازمان دهی و بازداری در کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی تایید نشد.

 می توان نتیجه گرفت، روش مدیریت خشم بر بهبود مولفه سازمان دهی کنش های اجرایی کودکان با اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی تاثیر معناداری دارد؛ لذا روش مذکور ازطریق آرامش آموزی و تلقینات مثبت می تواند توسط متخصصان برای بهبود توانایی های شناختی ازقبیل کنش های اجرایی در این کودکان استفاده شود.