اعتبارسنجی سندی و تحلیل متنی و بینامتنی نامه 27 نهج البلاغه

عتبارسنجی روایات، همواره یکی از ره آوردهای حدیث شناسی بوده است. در راستای این مهم، اعتبارسنجی روایات نهج البلاغه با توجه به مرسل بودن آن ها، دانشمندان اسلامی را به چالش کشیده است. تعالیم بی بدیل و متن مستحکم نهج البلاغه، مانع دست کشیدن از احادیث آن به بهانه ارسال در سند است. نوشتار پیش رو به اعتبارسنجی سندی نامه 27 نهج البلاغه پرداخته و دو سند از شیخ مفید و محمد بن ابراهیم ثقفی را با تاکید بر قواعد مقبول رجال شناسی، مورد ارزیابی قرار داده و نامه 27 را از لحاظ سندی از مرسل به مسند ارتقا می دهد. سپس نامه 27 را تحلیل متنی نموده و با تفسیر نهج البلاغه با نهج البلاغه از خطبه ها، نامه ها و حکمت ها، مضامین مشترک نامه 27 با سایر روایات نهج البلاغه را استخراج نموده و صدور آن محتوا از امام را تایید می کند. سپس با تشکیل منظومه روایی برای عهدنامه محمد بن ابی بکر از سایر کتب حدیثی به تحلیل بینامتنی می پردازد. پژوهش حاضر، با شیوه توصیفی- تحلیلی و روش کتابخانه ای و نرم افزاری در گرد آوری داده ها، اصالت متن و صحت انتساب نامه 27 را به امیرمومنان علیه السلام احراز و اثبات می نماید.