بررسی تجربه زیسته آسیب پذیری در رابطه زناشویی: یک مطالعه پدیدارشناسی توصیفی

 زمانی که زوجین با احساس آرامش و امنیت آسیب پذیری های خود را در رابطه زناشویی بیان کنند و ازسوی همسر پذیرفته شوند، احساس رضایت و صمیمیت بیشتری در رابطه خواهند داشت؛ ازاین رو پژوهش حاضر باهدف بررسی تجربه زیسته آسیب پذیری در رابطه زناشویی انجام شد.

 روش این پژوهش کیفی و از نوع پدیدارشناسی توصیفی بود. جامعه آماری را تمامی زنان متاهلی تشکیل دادند که دارای تجربه آسیب پذیری در رابطه زناشویی بودند و در سال 1400-1399 به مراکز مشاوره شهر خرم آباد مراجعه کردند. مشارکت کنندگان بیست نفر از زنان متاهل بودند که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و در مصاحبه های پژوهش شرکت کردند. مصاحبه ها با استفاده از روش چهارمرحله ای جیورجی بررسی و تحلیل شد تا توصیف روشنی از تجارب زیسته آزمودنی ها در رابطه با پدیده آسیب پذیری به دست آید.

 یافته های پژوهش شامل هشت جزء تشکیل دهنده عبارت بود از: 1. گوش دادن همسر و شنونده خوبی بودن؛ 2. پذیرش موضوع؛ 3. رازداری همسر و اطمینان از فاش نشدن مشکل؛ 4. احساس امنیت و حمایت و نبود قضاوت و سرزنش توسط همسر؛ 5. اهمیت و جایگاه دادن به دغدغه و مهم دانستن موضوع ازجانب شوهر؛ 6. ویژگی های شخصیتی و رفتاری همسر (مانند آرام و مهربان بودن، محبت و توجه کردن، صبوربودن، درک کردن، حق دادن، منطقی و سنجیده رفتارکردن، واکنش نشان ندادن با رفتارهای تند و پرخاشگرانه)؛ 7. همدلی؛ 8. تلاش ها و اقدامات شوهر برای آرام کردن همسر.

 می توان گفت، بیان آسیب پذیری ها در رابطه و پذیرش آن ها توسط زوجین باعث بهبود کیفیت رابطه زناشویی می شود؛ بنابراین شایسته است این مفهوم در برنامه های مشاوره پیش و پس از ازدواج و برنامه های غنی سازی ارتباط زناشویی به زوجین آموزش داده شود.