چگونگی قرب به خدا از نگاه کوردوورو و بررسی آن با نهج البلاغه

قرب در مکاتب عرفانی به عنوان یکی از مهم ترین احوال مطرح بوده و عارفان دو سنت یهودی و اسلامی به زوایا و مراتب آن توجه کرده اند. در متون قبالایی برای نزدیکی شدن انسان به خداوند از اصطلاح «دوقوت» که به معنای اتحاد و اتصال به خداوند می باشد، استفاده می شود. موسی بن یعقوب کوردوورو، آموزه ی «تقلید از خداوند» را لازمه ی اتحاد عرفانی و قرب انسان به خدا می داند. اتحاد با خداوند در نهج البلاغه به طور مستقیم بیان نشده است، اما اصطلاح قرب به خداوند به عنوان امری مشکک به کرات به کار رفته و با کیفیت اعمال عبادی، ارتباطی مستقیم دارد. با بررسی آثار کوردوورو و نهج البلاغه مصادیق مشترکی همچون نمازگزاردن، صدقه دادن، نیکوکاری و... موجب تقرب به خداوند می شود. مطابق حدیث «قرب نوافل» انسان با انجام فرایض و نوافل دینی به مرتبه ی خداگونگی می رسد. شرط رسیدن به این وحدت بنا به بیان نهج البلاغه و کوردوورو، نیت خالص و اخلاص در عمل است.