بررسی «تحول از» و «تحول در» گفتمان امنیتی- نظامی جمهوری اسلامی ایران نسبت به گفتمان امنیتی- نظامی اسلام

گفتمان های امنیتی- نظامی به کنش ها و کردارهای امنیتی- نظامی شکل می دهند. یک گفتمان امنیتی- نظامی حتی به تجهیزات امنیتی- نظامی معنا می بخشد و مشخص می کند که این تجهیزات باید به سمت چه کسی نشانه روند و به سمت چه کسی نشانه نروند. هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی گفتمان امنیتی- نظامی اسلام (به عنوان گفتمان مرجع) و گفتمان امنیتی- نظامی جمهوری اسلامی ایران (1368-1401) و بررسی «تحول از» و «تحول در» گفتمان جمهوری اسلامی ایران نسبت به گفتمان اسلام می باشد.

روش شناسی پژوهش: 

چارچوب نظری پژوهش حاضر، نظریه تحلیل گفتمان لاکلا و موفه می باشد. در بخش بررسی فرضیه از روش تحلیل محتوای کیفی (با رویکرد استقرایی- آشکار و در شش گام) به منظور بررسی «تحول از» و «تحول در» گفتمان جمهوری اسلامی ایران نسبت به گفتمان امنیتی اسلام استفاده می شود. این پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی می باشد.

یافته های پژوهش حاضر نشان می دهند که گفتمان امنیتی- نظامی اسلام نسبت به گفتمان امنیتی- نظامی جمهوری اسلامی ایران تاکید و اهمیت بیشتری برای «امنیت ایجابی» و تاکید و اهمیت کم تری برای «امنیت سلبی» و «ابزارهای ایجاد و حفظ امنیت» قائل است.

در این پژوهش، گام های شش گانه تحلیل محتوای کیفی، استقرایی و آشکار به منظور مشخص شدن حدوث یا عدم حدوث «تحول از» و «تحول در» گفتمان امنیتی- نظامی جمهوری اسلامی ایران نسبت به گفتمان امنیتی- نظامی اسلام پیموده شد. نتیجه آن است که «تحول از» گفتمان امنیتی- نظامی جمهوری اسلامی ایران نسبت به گفتمان امنیتی- نظامی اسلام رخ نداده، لکن «تحول در» گفتمان امنیتی- نظامی جمهوری اسلامی ایران نسبت به گفتمان امنیتی- نظامی اسلام حادث شده است.