خوانش بیش متنی بافت نقاشی معاصر ایران با پیش متن هایی از نقوش ایران باستان بر اساس گونه شناسی ژرار ژنت (آثار هشتمین دوسالانه نقاشی)

چگونگی بازتاب نقوش آثار برجای مانده از ایران باستان در بافت نقاشی معاصر ایران بر مبنای رویکرد بینامتنیت ژرار ژنت، مسئله اصلی پژوهش حاضر است. هدف مقاله، توجه به قابلیت های بافت در هویت بخشی به نقاشی معاصر ایران است. در این پژوهش، پس از معرفی مفاهیم، به مطالعه بافت های ملی و باستانی و ارائه نتایج آماری پرداخته شد. روش پژوهش به شیوه توصیفی-تحلیلی بوده است. گردآوری داده ها، به روش اسنادی انجام پذیرفته و تجزیه و تحلیل داده های پژوهش، به شیوه کمی (به کمک نرم افزار اکسل) و کیفی بوده است. یافته های مقاله حاضر نشان می دهد هنرمندان در بازتاب نقوش باستانی، به نقوش آثار هنری پیشاتاریخی گرایش بیشتری دارند. همچنین بررسی بیش متنی انجام شده در این نوشتار، بیانگر آن است که بافت در این آثار با دگرگونی در پیش متن بازآفرینی شده است. این تغییر و دگرگونی ها که نشان دهنده گونه تراگونگی بیش متن ها است، بیشتر بر اساس ویژگی های زیبایی شناختی و ساختاری آن ها انجام گرفته و با انواع تغییرات فرهنگی، روایی، زمانی، نشانه ای، محیطی و تغییرات درونی شامل حذف، افزایش و جانشینی همراه بوده است که منجر به حفظ ساختار و ایجاد تحول در بافت بیش متن نسبت به پیش متن شده است. در حقیقت، نقاشان معاصر ایران با ایجاد انواع تراگونگی و تغییرات، به خلق بافت های ملی و باستانی دست یافته اند که افزون بر حفظ ساختار نقوش، دارای دگرگونگی هایی در سبک و نوع اجرا نسبت به پیش متن است. مقاله حاضر، نگاه هنرمندان را به بافت های ملی و باستانی که تاکنون توجه کافی به آن ها نشده است، متمایل ساخت و ضرورت انجام پژوهش را مسلم نمود.