بررسی اثر مهاری ایزورامنتین بر بیان ژن های NOXs و سطح ROSتولید شده در سلول های ستاره ای کبد و نقش آن در جلوگیری از پیشرفت فیبروز کبدی

بیماری فیبروز کبدی اغلب به فعال شدن سلول های ستاره ای کبد (Hepatic stellate cells) HSC و تشکیل بیش از حد زخم در کبد نسبت داده می شود. ایزورامنتین با مهار بیان ژن های فیبروژنیک ناشی از (Transforming growth factor beta) TGF-β1، در برابر فیبروز کبدی اثر محافظتی دارد. در این مطالعه، نقش ایزورامنتین بر میزان بیان فاکتورهای فیبروز کبدی و سطح (Reactive oxygen species) ROS در سلول های ستاره ای کبد مورد بررسی قرار گرفت.

ابتدا سلول ها تا رسیدن به تراکم مناسب در محیط کشت DMEM همراه با 10 درصد از (Fetal Bovine Serum) FBS کشت داده شدند و با غلظت های 75 و 100 میکرومولار از ایزورامنتین به مدت 24 ساعت تیمار شدند، سپس میزان بیان ژن هایα-SMA ، Collagen1α ، NOX1، NOX2 و نیز سطح ROS برای ارزیابی فیبروز کبدی مورد سنجش قرار گرفت.

نتایج نشان داد که میزان بیان ژن هایα-SMA ، Collagen1α، NOX1، NOX2 و نیز سطح ROS در غلظت ng/m2 از TGF-β1 نسبت به گروه شاهد، افزایش معنی داری پیدا کرد. همچنین در حضور غلظت های 75 و 100 میکرومولار ایزورامنتین بیان این ژن ها و نیز سطح ROS نسبت به گروه فیبروز به صورت معنی داری کاهش یافت.

TGF-β با افزایش بیان ژن های درگیر در پیشرفت بیماری فیبروز کبدی و نیز افزایش سطح ROS یافت افزایش تولید ماتریکس خارج سلولی از جمله Collagen1α می شود. ایزورامنتین باعث کاهش بیان ژن های درگیر در پیشرفت فیبروز کبدی می شود. در نتیجه می تواند از پیشرفت فیبروز کبدی جلوگیری کند.