جایگاه رکن «ضرر و زیان» در مذاکرات کنوانسیون چارچوب ملل متحد در ‏خصوص تغییر آب و هوا (‏UNFCCC‏) و تاثیر طرح دعاوی قضایی داخلی ‏(در کشورهای پیشرفته و توسعه نیافته) و بین المللی بر آن

ازآنجایی که مذاکرات کنوانسیون چارچوب سازمان ملل متحد در مورد تغییرات آب و هوایی (UNFCCC) در ارائه حمایت کافی از قربانیان آب و هوا شکست خورده است، کشورهای آسیب پذیر و نیز سازمان های غیردولتی با جدیت در حال بررسی راه های قانونی برای به دست آوردن منابعی جهت جبران «ضرر و زیان» وارده هستند و در این مسیر طرح دعاوی قضایی را عامل هدایتگری مذاکرات UNFCCC به سمت پیش بینی و مقرر داشتن منابع این جبران می دانند. این مقاله با تاکید بر ضرورت حمایت جامعه بین الملل از آسیب های اقلیمی ناشی از دست کاری درآب و هوا، به ویژه آسیب های وارده بر کشورهای آسیب پذیر و کمترتوسعه یافته، با هدف اثبات تاثیر دعاوی ضرر و زیان بر مذاکرات UNFCCC و به روش توصیفی- تحلیلی، به بررسی دیدگاه های موافقان و مخالفان این ایده و دلایل آنها و نیز عناصر و نهادهای موثر در این قضیه همچون سازمان های غیردولتی و شبکه های دعوای حقوقی می پردازد و درنهایت اثبات می کند که علی رغم این واقعیت که سازوکار طرح دعوی قضایی مسئولیت و جبران خسارت های آب و هوایی هنوز در مراحل نه چندان پیشرفته است، اما به عنوان راهی قانونی دارای ظرفیت قابل توجهی برای هدایت مذاکرات UNFCCC در موضوع ضرر و زیان، به ویژه لزوم «تعیین منابع مالی جدید و اضافه» بر دو رکن کاهش و سازگاری از سوی UNFCCC است.