نقش شخصیتی اردوغان در توسعه سیاسی ترکیه

توسعه سیاسی در ترکیه قرن 21 با شکل گیری حزب عدالت و توسعه در سال 2002 و نخست وزیری اردوغان در سال 2003 پیوند خورده است. از دریچه روانشناسی سیاسی اردوغان به این نتیجه می رسیم که وی در ابتدا تمایل به بسترسازی برای توسعه سیاسی داشته است که در ادامه با اتفاقات سالهای پس از 2011 و بویژه 2016 این مسیر کند شده اما متوقف نشده است.تا پیش از آن؛ جمهوری ترکیه شاهد افت وخیزهایی در جهت انطباق ساختار اجتماعی با نهاد قدرت بود اما اردوغان توانست این خلا را پوشش دهد و با تشکیل دولت مقتدر و هماهنگ، بر سیاست و جامعه ی ترکیه اثرگذار باشد و مسیر نوسازی و توسعه این کشور را هموار کند. ویژگی های شخصیتی و روان شناختی اردوغان در سبک رهبری وی نقش مستقیم داشته است که از منظر پارادایم های روان شناسی سیاسی قابل بررسی است. اردوغان بر خلاف برخی انتقادها نه تنها در ترکیه انسداد سیاسی ایجاد نکرده، بلکه جریانات مختلف را مجبور به کنش سیاسی برای مقابله با خود کرده است.در این مقاله از نظریه ی دموکراسی حمایت شده ادوارد شیلز استفاده شده است که با مقوله ی روان شناسی سیاسی اردوغان همپوشانی دارد. بنابراین؛ نقش دولت در فرآیند توسعه ی سیاسی ترکیه در عصر عدالت و توسعه با توجه به روان شناسی سیاسی اردوغان موردبررسی و تحلیل قرار خواهد گرفت. این پژوهش از روشی توصیفی تحلیلی پیروی می کند. با بهره گیری از این روش به دنبال این هستیم که شاخص های توسعه سیاسی از نظر شیلز را در گفتمان آک پارتی و رفتار سیاسی اردوغان تجزیه وتحلیل کنیم.