اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر فاجعه پنداری درد و رضایت از زندگی زنان مبتلا به درد مزمن

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر فاجعه پنداری درد و رضایت از زندگی زنان مبتلا به درد مزمن انجام شد.

روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگری با گروه کنترل بود. جامعه آماری را بیماران زن مبتلا به درد مزمن مراجعه کننده به بیمارستان اما رضا (ع) شهر تبریز در سال 1402 تشکیل داد. 30 نفر با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب، و به صورت تصادفی در دو گروه (هر کدام 15 نفر) قرار گرفتند. اعضای گروه آزمایش درمان مختص گروه خود را در 8 جلسه 5/1 ساعته دریافت کرد؛ اما گروه کنترل درمانی دریافت نکرد. هر دو گروه، پیش، پس و 3 ماه پس از مداخله به پرسشنامه های 13سوالی فاجعه پنداری درد سالیوان و همکاران و 48 سوالی رضایت از زندگی داینر و همکاران پاسخ دادند. داده ها توسط آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند.

بین نمرات فاجعه پنداری درد و رضایت از زندگی در گروه آزمایش و کنترل در پیش آزمون تفاوت معنی داری وجود نداشت (05/0<P). نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در مقایسه با گروه کنترل، فاجعه پنداری درد و رضایت از زندگی زنان مبتلا به درد مزمن را در پس آزمون به ترتیب کاهش و افزایش داده است (001/0>P). تاثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر شدت و فاجعه پنداری درد فاجعه پنداری درد و رضایت از زندگی در مرحله پیگیری ماندگار بود (001/0>P).

به نظر می رسد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد می تواند سبب کاهش فاجعه پنداری درد و افزایش رضایت از زندگی زنان مبتلا به درد مزمن شود، از این‏رو به احتمال زیاد می‏تواند راهبرد درمانی مفیدی برای بهبود فاجعه پنداری درد و رضایت از زندگی زنان مبتلا به درد مزمن باشد.