به سوی روان شناسی اسلامی

به عنوان زنی مسلمان که متولد, پرورش یافته و تحصیل کرده انگلستان است, گاهی اوقات هنگام استفاده از روان شناسی غربی در روان درمان گری, کمی احساس ناراحتی می کنم. بسیاری از اوقات بیمارانی را ملاقات می کنم که معتقدم رویکردی کل گرایانه تر, که علاوه بر نیازهای عاطفی و جسمانی به نیازهای معنوی بیماران توجه کند, برایشان سودمند خواهد بود. اما, گویا ترکیب و تلفیق ایمان و درمان ممنوع است; یعنی (پذیرفتنی نیست) یا (حرفه ای) تلقی نمی گردد. در دوره آموزش روان شناسی ما, به معنویت اشاره نمی شود, و اگر هم اشاره ای شود, اغلب به شیوه ای بسیار منفی است. علاقه مند بودم که دلیل این شکاف میان روان شناسی و دین را و این که چرا در غرب به هر گونه ترکیب و تلفیق میان این دو به دیده بدگمانی نگریسته می شود, تحلیل کنم. با پژوهشی مختصر و اندکی مداقه در آن, روشن شد که شکاف میان روان شناسی و دین, در حقیقت, بازتاب شکاف موجود میان علم و دین در غرب است. در واقع, ویژگی خاص تفکر غربی, شکاف میان علم و دین است که به جدایی گفتمان دینی از غیر دینی می انجامد.