خدا به عنوان امر مطلق

درباره (خدا) و (امر مطلق): این که خدا و امر مطلق چه نسبتی با یک دیگر دارند, بستگی به چگونگی تعریف و تصور خدا و امر مطلق دارد. از این رو, نخست باید روشن شود که بحث بر چه تعریف و تصوری از این دو مبتنی است. در این مقاله, مراد از خدا, خدای ادیان ابراهیمی است و به ویژه درباره تصور مسیحیان و مسلمانان از خدا سخن گفته می شود. این توضیح از این جهت ضروری است که بحث درباره نسبت خدا و امر مطلق برای مثال, براساس تصورات بودایی یا هندو از خداوند صورت دیگری پیدا می کند (ر.ک:Encyclopedia of Religion and Ethics, v.1, pp.41-4; Routledge Encyclopedia of Philosophy, v.4, pp.101-105). مقصود از مطلق نیز امری است که عملا و عقلا به امر دیگر بستگی ندارد و علت وجودیش, خودش است; در معنای خاص تر, امر نامشروط یا ورای همه شروط که محض و بسیط است و حقیقت غایی, کامل و نامحدود عالم تلقی می شود (Lalande, pp. 5-6; Encyclopedia of Philosophy, v.1, p.6).البته این صرفا یکی از معانی مطلق است, برای توضیحات بیشتر درباره معانی مطلق, علاوه بر دو منبع مذکور ر.ک: (Historisches Wڑrterbuch der Philosophie, ستون 1131; Encyclopedia of Religion and Ethics, v.1, pp. 40-47). نیز برای توضیحاتی درباره واژه (مطلق) و معانی آن در علوم اسلامی ر.ک: (The Encyclopedia of Islam, v.7, pp.799-800). البته تعریفی که از مطلق در این جا ذکر شد مقدماتی است و چنان که در ادامه مقاله خواهد آمد تصور از امر مطلق در برهه های مختلف در تاریخ فلسفه غرب متفاوت بوده است.