اثربخشی موسیقی درمانی بر کارکردهای اجرایی دانش آموزان دختر پرخاشگر مقطع ابتدایی

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی موسیقی درمانی بر کارکردهای اجرایی دانش آموزان دختر پرخاشگر بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی، با طرح پیش آزمون و پس آزمون و گروه کنترل بود. 30 دانش آموز پرخاشگر از میان دانش آموزان دختر مقطع ابتدایی ناحیه 4 شهر کرج در سال تحصیلی1400- 1399 به شیوه تصادفی خوشه ای انتخاب و به تصادف در گروه آزمایش و گروه کنترل جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه های پرخاشگری کودکان دبستانی شهیم (1385)، آزمون ویسکانسین گرانت و برگ (1948)، آزمون عملکرد مداوم رازولد (1956) و آزمون استروپ (1935) بودند. گروه آزمایش در هشت جلسه تحت درمان موسیقی درمانی قرار گرفتند. داده ها با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری تحلیل شدند. یافته ها نشان دادند که در گروه موسیقی درمانی به طور معناداری، انعطاف پذیری شناختی نسبت به گروه کنترل افزایش یافته است (p<0.001). در آزمون عملکرد پیوسته، اثربخشی معناداری بر بهبود توجه پایدار در گروه مورد آزمایش مشاهده شد (p<0.001)، زیرا تعداد خطاها در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل کاهش یافته است. در آزمون استروپ، اثربخشی معناداری بر بهبود بازداری در گروه مورد آزمایش مشاهده شد (p<0.001). بنابراین می توان نتیجه گرفت، موسیقی درمانی بر بهبود کارکردهای اجرایی (انعطاف پذیری شناختی، توجه پایدار و بازداری) دانش آموزان دختر پرخاشگر نقشی موثر دارد. بنابراین پیشنهاد می شود که متخصصان این حوزه از این شیوه درمان برای کمک به دانش آموزان پرخاشگر در محیطهای آموزشی و درمانی بهره بگیرند. نتایج این پژوهش می تواند تلویحات آموزشی بسیاری داشته باشد.