اثر محلول پاشی براسینواستروئید بر بهبود عملکرد، اجزای عملکرد و برخی خصوصیات بیوشیمیایی گندم (رقم سیروان) تحت تنش خشکی

در این پژوهش تاثیر محلول پاشی براسینواستروئید (صفر، 077/0 و 384/0 میلی گرم در لیتر) روی عملکرد دانه و برخی از خصوصیات فیزیولوژیکی گندم (رقم سیروان) تحت شرایط تنش خشکی (100 درصد (بدون تنش) و 50 درصد ظرفیت زراعی)، به صورت فاکتوریل براساس طرح کاملا تصادفی با چهار تکرار، در سال 1395 در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه شهید باهنر کرمان بررسی گردید. نتایج نشان داد که تنش خشکی موجب کاهش معنی دار زیست توده، عملکرد و اجزای عملکرد گندم شد و مقدار کاهش این صفات نسبت به تیمار شاهد به ترتیب 7/31، 6/29 و 3/20 درصد بودند. در مقابل، محلول پاشی براسینواستروئید به ترتیب موجب افزایش معنی دار حدود 7/22، 4/22 و 5/12 درصد در زیست توده، عملکرد و اجزای عملکرد در مقایسه با گیاهانی که با آب مقطر تیمار شده بودند تحت شرایط تنش خشکی گردید. تنش خشکی اثر معنی داری در افزایش فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی (پراکسیداز، آسکوربات پراکسیداز، کاتالاز و سوپراکسید دیسموتاز) و غلظت مالون دی آلدهید، پراکسید هیدروژن و همچنین تجمع کربوهیدرات و پرولین در برگ گندم داشت. محلول پاشی براسینواستروئید در هر دو شرایط تنش و غیر تنش، فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی و تجمع اسمولیت ها (پروتئین، کربوهیدرات و پرولین) را افزایش و در مقابل مقدار پراکسید هیدروژن و مالون دی آلدهید را کاهش داد و این اثر در شرایط تنش خشکی بیشتر بود. به نظر می رسد تاثیر کاربرد براسینواستروئید در تعدیل تنش خشکی و بهبود عملکرد گندم، می تواند در ارتباط با بهبود تنظیم اسمزی (از طریق تجمع اسمولیت ها) و نیز افزایش فعالیت سیستم دفاعی آنتی اکسیدانی گندم بوده باشد.