اثربخشی آموزش قصه گویی مبتنی بر خودگویی مثبت بر امیدواری و نگرانی از تصویربدنی در کودکان سرطانی

این پژوهش با هدف اثربخشی آموزش قصه گویی مبتنی بر خودگویی مثبت  بر امیدواری و نگرانی از تصویربدنی در کودکان سرطانی می باشد.

روش پژوهش: 

این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی دارای پیش آزمون-پس آزمون با یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه کودکان 8 تا12 ساله مبتلا به انواع سرطان که در سال 1400 تا خرداد 1401 در بیمارستان بوعلی سینای ساری تحت درمان بودند، تشکیل می دهند. حجم نمونه شامل 40 کودک مبتلا به انواع سرطان بودند که به روش نمونه گیری هدفمند و برحسب معیارهای ورود و خروج  به پژوهش انتخاب شدند. سپس به طور تصادفی در دو گروه 20 نفری (یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل) جایگماری شدند. گروه آزمایش به مدت 10 جلسه 60 دقیقه ای تحت آموزش قصه گویی مبتنی بر خودگویی مثبت قرار گرفتند ولی گروه کنترل در این بازه زمانی هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرد. ابزار استفاده شده پرسشنامه ی امیدواری کودکان (اسنایدر و همکاران، 1996) و نگرانی دربارە تصویر بدنی (لیتلتون و همکاران، 2005) می باشد. تجزیه و تحلیل داده ها با تحلیل کوواریانس آنکوا در نرم افزار SPSS-25 انجام شد.

نتایج نشان داد آموزش قصه گویی مبتنی بر خودگویی مثبت بر امیدواری و تصویر بدنی کودکان سرطانی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل با اثربخشی معناداری همراه بودند (05/0>p).

اثربخشی این آموزش می تواند در زمینه افزایش امیدواری و کاهش نگرانی از تصویربدنی در کودکان سرطانی موثر واقع شود و از این رویکرد، در بیمارستان های دارای کودک سرطانی بهره برد