اثربخشی مشاوره گروهی مبتنی بر واقعیت درمانی بر تاب آوری تحصیلی و اشتیاق تحصیلی در دانش آموزان دارای آسیب بینایی

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی مشاوره گروهی مبتنی واقعیت درمانی بر تاب آوری تحصیلی و اشتیاق تحصیلی در دانش آموزان با آسیب بینایی در سال 1401 بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون- پیگیری با گروه کنترل در نظر گرفته شد. جامعه آماری پژوهش حاضر متشکل از همه دانش آموزان دارای آسیب بینایی شهر تهران در سال تحصیلی 1401-1400 بود که از بین آنان تعداد 30 نفر، 15 نفر (گروه کنترل) و 15 نفر (گروه آزمایش) از طریق روش نمونه گیری در دسترس از مدرسه نابینایان شهید محبی انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه جایگذاری شدند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه های تاب آوری تحصیلی (ARI) و اشتیاق تحصیلی (AEQ) و جهت آموزش از پروتکل واقعیت درمانی گلاسر (2010) طی 8 جلسه 90 دقیقه ای به صورت حضوری استفاده و 60 روز پس از مرحله پس آزمون مرحله پیگیری انجام شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون کوواریانس چندمتغیره (مانکوا) استفاده گردید. یافته های پژوهش نشان داد که مشاوره گروهی مبتنی واقعیت درمانی بر تاب آوری تحصیلی و اشتیاق تحصیلی در دانش آموزان با آسیب بینایی تاثیر دارد. درنتیجه، می توان روش آموزشی واقعیت درمانی را به عنوان یکی از رویکردهای جدید مثبت نگر جهت ارتقاء عملکرد تحصیلی دانش آموزان دارای آسیب بینایی با اثرات نسبتا پایدار، برای افزایش تاب آوری تحصیلی و اشتیاق تحصیلی به کار برد.