واکاوی نقش حس تعلق مکانی در تاب آوری خانوارهای روستایی در شرایط خشکسالی در شهرستان دورود

خشکسالی ‏های مکرر در گذشته به دلیل نبود رویکرد‏های جامع کاهش دهنده خطر، سطح تاب ‏آوری خانوارهای روستایی را به‏ شدت کاهش داده است، همچنین وابستگی به کشاورزی دیم در روستاهای ایران بر سطح آسیب ‏پذیری خانوارهای روستایی افزوده است. بنابراین نیاز است از توانمندی‏ های جوامع محلی در افزایش تاب ‏آوری آنان در شرایط خشکسالی بهره گرفته شود. در این راستا این پژوهش با هدف کلی واکاوی نقش حس تعلق مکانی در تاب آوری خانوارهای روستایی در شرایط خشکسالی انجام شد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه خانوارهای روستایی - کشاورز شهرستان دورود بود. حجم نمونه با استفاده از جدول کرجسی و مورگان 375 سرپرست خانوار برای مطالعه انتخاب شد. ابزار اصلی پژوهش پرسش نامه ‏ای بود که روایی آن توسط پانل متخصصان و پایایی آن توسط ضریب آلفای کرونباخ تایید شد. نتایج گروه ‏بندی خانوارهای روستایی نشان داد که اکثریت آنان از سطح تعلق مکانی و تاب‏ آوری پایینی در شرایط خشکسالی برخوردار هستند. علاوه بر این، نتایج مدل سازی معادلات ساختاری پژوهش نشان داد که ابعاد حس تعلق مکانی با ضریب تبیین 64 درصد (0/80=t=9/85 ،γ) اثر مثبت و معنی‏ داری بر تاب‏ آوری خانوارهای روستایی در شرایط خشکسالی دارد. یافته های پژوهش می‏ تواند بینش‏ های جدیدی را برای سیاست ‏گذاران توسعه روستایی درزمینه کاهش مهاجرت به مناطق شهری فراهم کند. در نهایت پیشنهاد می ‏شود با اصلاح روش‏ های موجود دامپروری و کشاورزی با ارائه خدمات فنی، آموزشی و ترویجی مناسب، زمینه افزایش تاب‏ آوری و حس تعلق در خانوارهای روستایی فراهم شود.