یک مدل سه سطحی برای ارتقای تاب آوری شبکه های توزیع فعال از طریق جایابی تیم های خدمات و واحدهای سیار

در سال های اخیر، میزان بلایای طبیعی به دلیل گرمایش زمین به میزان قابل توجهی افزایش یافته است. یکی از پرتکرارترین بلایای طبیعی طوفان است که امنیت سیستم های توزیع را تهدید می کند و در بسیاری از موارد منجر به قطعی های عمده در شبکه می شود. اقدامات پیشگیرانه در مورد هر اختلال و برنامه ریزی تولید در مرحله پس از رخداد دو اقدام مهم برای مقابله با شرایط اضطراری هستند. از این رو، این مقاله چارچوبی را برای افزایش انعطاف پذیری سیستم توزیع ارائه می کند که در آن علاوه بر اقدامات پیشگیرانه، زمان بندی تولید با امکان پیکربندی مجدد شبکه انجام می شود. چارچوب پیشنهادی به عنوان یک مسئله بهینه سازی سه مرحله ای، مدل سازی می شود که در آن پانل های فتوولتائیک (PV)، سیستم های ذخیره انرژی الکتریکی (EES) و اولویت بار در نظر گرفته می شوند. در مرحله اول، قرار دادن بهینه کلیدهای کنترل از راه دور برای به حداقل رساندن انرژی تامین نشده (EENS) انجام می شود. لازم به ذکر است شبکه علاوه بر کلید های اتوماتیک، مجهز به کلید های دستی (کنترل در محل) است. در مرحله دوم پیش فرض سازی تیم های خدمات (برای تغییر وضعیت کلید های دستی) و ژنراتورهای اضطراری سیار (MEG) انجام می شود. در نهایت در مرحله سوم، تعمیرات پس از رخداد انجام می شود. مدل پیشنهادی بر روی یک سیستم توزیع 69 شینه پیاده سازی شده است و نتایج نشان می دهد که تغییر آرایش شبکه و اعزام MEGها به ترتیب منجر به کاهش 04/10% و 05/64% کاهش بار اجباری شده اند. همچنین، نتایج تایید می کنند که اجرای برنامه کنترل مستقیم بار (DLC) منجر به کاهش 34/10% کاهش بار اجباری در بارهای بحرانی شده است.