شناسایی و اولویت بندی فناوری های نوظهور در حمل و نقل جاده‏ای با روش تصمیم گیری چند معیاره

امروزه مسائلی از قبیل کاهش منابع انرژی، آلودگی های زیست محیطی، افزایش خسارت های مادی و معنوی ناشی از سوانح و تصادفات، نظارت و مدیریت حمل و نقل برون شهری، افزایش زمان های تلف شده و روند رشد سریع تقاضای حمل و نقل در دنیا به یک مشکل جدی در بخش حمل و نقل جاده‏ای تبدیل شده است. این در حالی است که وجود حمل و نقل روان و ایمن از اساسی ترین زیرساخت های توسعه و افزایش سطح بهزیستی و رفاه اجتماعی هر کشور است. از دیگر سو رشد سریع فناوری‏های نوظهور که نقش پیشران در صنایع و بخش‏های مختلف اقتصادی دارند و صنعت حمل و نقل را به سمت هوشمندسازی، افزایش کارایی و بالابردن سطح کیفیت خدمات رهنمون می‏شوند، مورد توجه سیاست‏گذاران و برنامه‏ریزان کشور قرار گرفته است تا با بهره‏ گیری از این فناوری‏های نوظهور مشکلات جدی این حوزه را مرتفع نمایند. بدلیل محدودیت منابع طبیعتا نخست شناخت فراگیر و سپس اولویت‏بندی این فناوری‏ها می تواند گامی برای برون شد از شرایط حاضر باشد. به همین منظور در این پژوهش تلاش شده تا با انجام مطالعات کتابخانه‏ای فناوری ‏های نوظهور در حمل و نقل جاده‏ای شناسایی شده و سپس با استفاده از روش تصمیم‏گیری چند معیاره (تاپسیس) اولویت‏بندی آن‏ها صورت پذیرد. نتایج بیانگر آن است که با توجه به شاخص‏های اهداف راهبرد ملی در این بخش، فناوری «شبکه‏ های ارتباطی هوشمند» در رتبه اول و پس از آن با اختلاف اندک فناوری‏های «اتوماسیون ترافیک» و «اتوبوس‏های هوشمند» در رتبه ‏های دوم و سوم و با شاخصی نزدیک به رتبه اول قرار دارند.