بیماری کرونا، دانشگاه و سیاست گذاری آموزشی در شرایط پساکرونا (موردمطالعه: دانشجویان دانشگاه گیلان)

در چند ساله اخیر برنامه ریزی آموزشی در دانشگاه ها بویژه در شرایط استنثایی کرونا مسئولان، خانواده ها و دانشجویان را با تناقضات زیادی مواجه کرده است و دانشجویان به مثابه سوژه دانشگاهی نسبت به آن واکنش های مختلفی نشان داده اند. سوالات اساسی مقاله آن است که چه راهبردهای آموزشی در شرایط بدیل و پساکرونا مناسبند؟ و دانشجویان با چه مسائلی در آموزش مجازی مواجه اند؟ هدف این مقاله، مطالعه کیفی دانشگاه در وضعیت کرونا و بسط نمادین سیاست گذاری آموزشی دانشگاه در زمان پساکروناست. در این مطالعه از رویکرد کیفی، روش تحلیل مضمون، مصاحبه های نیمه ساخت یافته و نمونه گیری هدفمند استفاده شده است. با توجه به منطق اشباع نظری، با 35 نفر از دانشجویان دانشگاه گیلان به صورت فردی مصاحبه شد. یافته های تحقیق نشان می دهد در خصوص برنامه ریزی آموزشی دانشگاه در شرایط پساکرونا سه سنخ راهبرد در دانشجویان موردمطالعه اعم از حضوری، مجازی و ترکیبی مشاهده می شوند که بیشتر آنان در گونه های آموزش حضوری و تلفیقی جای می گیرند. موافقان راهبرد «آموزش حضوری» یا «متافیزیک حضور» در دانشگاه به لحاظ ویژگی های فردی بیشتر دانشجویان بومی، مجرد، درس خوان و غیرشاغل اند. مخالفان راهبرد «آموزش حضوری» یا «موافقان آموزش مجازی» در دانشگاه غالبا دانشجویان متاهل، مادر، شاغل، غیربومی، دانشجویان کمتر علاقه به درس و دانشجویان کم توان و ناتوان جسمی هستند. حامیان راهبرد آموزش ترکیبی (حضوری و مجازی) نیز از یک سو غالبا خواهان آموزش حضوری در دروس عملی، آزمایشگاهی و تخصصی اند و از سوی دیگر خواستار آموزش مجازی در دروس عمومی هستند. از یافته های تحقیق می توان نتیجه گرفت آموزش تلفیقی دارای امکان ها و ظرفیت های قابل ملاحظه ای در عرصه یاددهی-یادگیری است و با در نظر گرفتن امکانات سخت افزاری و نرم افزاری، نوع دانشگاه، تفاوت ها و ویژگی های فردی دانشجویان و مقتضیات محلی، منطقه ای و فرهنگی برای سیاست گذاری آموزشی در زمان بدیل، مشابه، پسامدرن و پساکرونا انطباق و سازگاری بیشتری دارد.