دما-فشارسنجی توده های گابرویی اواخر نئوپروتروزوئیک منطقه شترکوه، شمال طرود (جنوب شرق شاهرود) بر اساس شیمی پیروکسن و آمفیبول

منطقه مورد بررسی از سرزمین های پی سنگی ایران در جنوب شرق شاهرود، شمال طرود و در شمال پهنه ساختاری ایران مرکزی است. مجموعه سنگ شناسی این منطقه طیف گسترده ای از سنگ های آذرین و دگرگونی با ترکیب های سنگی متنوع را شامل می شود. توده های گابرویی مورد بررسی بخش کوچکی از این مجموعه را تشکیل می دهند و کانی های شاخص تشکیل دهنده ی آنها شامل پلاژیوکلاز (لابرادوریت و بایتونیت)، پیروکسن (در گروه کلسیمی و از نوع اوژیت و کلینوانستاتیت)، اولیوین (کریزولیت)، بیوتیت و آمفیبول (در گروه کلسیمی و از نوع پارگازیت و پارگازیت هورنبلند) هستند. با توجه به شیمی کانی ها، ماهیت ماگمای سازنده این سنگ ها آهکی قلیایی بوده و گریزندگی اکسیژن طی تشکیل و تبلور آنها  بالا بوده است. دماسنجی های انجام شده برای این سنگ ها بیانگر توقف تبادل و تعادل نهایی کانی ها در دماهای 900 تا 1200 درجه سانتی گراد برای پیروکسن و دماهای 820 تا 990 درجه سانتی گراد برای آمفیبول است. فشارسنجی این سنگ ها بر پایه مقدار آلومینیم کل آمفیبول (مقدار Altotal بین 2 تا 5/2) مقادیر 52/6 تا 9/8 کیلوبار را برای کانی های پیروکسن، و 5 تا 7 کیلوبار را برای آمفیبول برآورد می نماید و این شرایط معادل با تشکیل و تعادل نهایی آنها در اعماق حدود 23 تا 32 کیلومتری پوسته پایینی هستند.