بررسی تطبیقی مفاهیم معنویت و رضایت از زندگی در نهج البلاغه و روانشناسی مثبت گرا

این مقاله به بررسی تطبیقی مفاهیم معنویت و رضایت از زندگی در دو منبع مهم نهج البلاغه و روانشناسی مثبت گرا پرداخته است. معنویت در نهج البلاغه به عنوان ارتباط عمیق و مستقیم با خداوند و تقوا تعریف شده، در حالی که در روانشناسی مثبت گرا به عنوان جستجوی معنا و هدف در زندگی و ایجاد ارتباط با نیرویی بالاتر شناخته می شود. رضایت از زندگی در نهج البلاغه به عنوان یک حالت روانی و معنوی، نتیجه پذیرش تقدیر الهی و قناعت است. در روانشناسی مثبت گرا، رضایت از زندگی به عنوان یک حالت ذهنی و روانی مثبت شامل ارزیابی های شناختی و عاطفی افراد از زندگی تعریف می شود. نتایج تحقیق نشان داد که هر دو دیدگاه بر اهمیت معنویت و رضایت از زندگی تاکید دارند، اما روش ها و رویکردهای هر یک متفاوت است. این تفاوت ها می تواند مکمل یکدیگر در ارتقاء کیفیت زندگی و افزایش رضایت از زندگی مورد استفاده قرار گیرند. پیشنهادات تحقیق شامل بررسی عمیق تر تاثیرات آموزه های معنوی نهج البلاغه بر جنبه های مختلف بهزیستی روانی و مقایسه تطبیقی با سایر متون دینی و فلسفی است.