اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی در کاهش پریشانی روان شناختی و افزایش سواد سلامت روان مردان عضو انجمن معتادان گمنام

اعتیاد به عنوان یک اختلال روان پزشکی پیچیده و از معضلات بزرگ جوامع می تواند برای افراد معتاد و اطرافیان آنان رنج و پریشانی روان شناختی را به دنبال داشته باشد. این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی در کاهش پریشانی روان شناختی و افزایش سواد سلامت روان مردان عضو انجمن معتادان گمنام شهر کرمانشاه انجام شد.

این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری، تمامی مردان عضو انجمن معتادان گمنام شهر کرمانشاه در سال 1402 بودند. با روش نمونه گیری در دسترس تعداد 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در گروه کنترل (15 نفر) و آزمایش (15 نفر) تقسیم شدند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه (هر هفته 90 دقیقه) تحت آموزش گروه درمانی مبتنی بر رفتاردرمانی دیالکتیکی قرار گرفتند، در حالی که برای گروه کنترل مداخله ای صورت نگرفت. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه های پریشانی روان شناختی Kessler و همکاران (2002) و مقیاس سواد سلامت روان Ekonor و Casey (2015)، استفاده شد. داده ها با استفاده از آنالیز کوواریانس چندمتغیره تجزیه وتحلیل شد.

نتایج نشان داد که مداخله آموزشی، بر کاهش پریشانی روان شناختی (011/0=p، 231/0=Eta، 506/7=F)، و افزایش سواد سلامت روان (002/0=p، 375/0=Eta، 619/12=F) مردان عضو انجمن معتادان گمنام به طور معنی داری اثرگذار بود.

بر اساس نتایج و اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر کاهش پریشانی روان شناختی و افزایش سواد سلامت روان شرکت کنندگان، توصیه می شود از این شیوه درمانی نسل جدید رفتاردرمانی در مداخلات مرتبط با اعتیاد استفاده شود.