تاثیر حجم و دور آبیاری بر عملکرد جنگل کاری های سیاه تاغ

یکی از راه های مقابله با پدیده زیان بار فرسایش بادی، اجرای پروژه های احیای بیولوژیک است که با توجه به کمبود آب در اکوسیستم های بیابانی، آبیاری گیاه را با مشکل مواجه کرده است. شیوه آبیاری سطحی با توجه به بالا بودن درجه حرارت در عرصه های بیابانی، هدررفت بالای آب ازطریق تبخیر را به همراه دارد. هدف از این پژوهش، صرفه جویی در مصرف آب و استفاده بهینه از آن است؛ به طوری که در رشد و استقرار گیاه خللی وارد نشود. برای این منظور، شاخصه های ساختاری و عملکردی 25 پایه یک ساله سیاه تاغ کاشته شده برای هر تیمار در پارک جنگلی ثامن الائمه در قم، در طول یک فصل رشد (از اردیبهشت تا آبان 1401) در دو تیمار (حجم آبیاری 30 و 15 لیتر) و دورهای آبیاری 2، 3 و 4 هفته بررسی شد. در این رابطه، ارتفاع، عمق ریشه دوانی، قطر یقه، شاخص رشد و قطر تاج پوشش به عنوان صفات ساختاری، و وزن اندام هوایی و زیرزمینی به عنوان صفات عملکردی در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که مقادیر صفات مذکور، در تیمار 30 لیتری در هر سه دوره آبیاری، بهتر از تیمار 15 لیتری بود؛ اما در برخی از ویژگی ها، اختلافات، معنی دار نبود. به همین منظور، با هدف کاهش هزینه های آبیاری و صرفه جویی در حجم آب مصرفی، 15 لیتر آبدهی در هر دور آبیاری توصیه می شود.