مقایسه اثربخشی مهارت آموزی کودک راه حل محور و روان نمایشگری بر مهارت اجتماعی دانش آموزان پسر کم توان ذهنی

این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی مهارت آموزی کودک راه حل محور و روان نمایشگری بر مهارت اجتماعی، دانش آموزان پسر کم توان ذهنی می باشد.

روش پژوهش:

 این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی دارای پیش آزمون-پس آزمون-پیگیری وگروه گواه بوده و جامعه آماری مورد نظر از طریق نمونه گیری هدفمند در دسترس از بین کودکان  12-9 ساله مراجعه کننده به آموزشگاه استثنایی امید در بازه زمانی02-1401 واقع در شهر ساری انتخاب شدند. نمونه پژوهش حاضر 45  کودک کم توان ذهنی بودند که به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه جایگماری شدند. گروه آزمایش اول در 8 جلسه60 دقیقه ای، هفته ای دوجلسه با پروتکل مهارت آموزی کودک راه حل محور و گروه آزمایش دوم در 10 جلسه90 دقیقه ای هفته ای دو جلسه تحت آموزش روان نمایشگری قرار گرفتند، درحالی که به گروه گواه آموزشی در آن بازه زمانی داده نشد. ابزارهای استفاده شده در این پژوهش پرسشنامه مهارت اجتماعی گرشام و الیوت می باشد. داده ها به شیوه تحلیل کوواریانس با استفاده از نرم افزارspss-26  تحلیل شده است.

نتایج نشان داد، رویکرد مهارت آموزی کودک راه حل محور و ران نمایشگری بر مهارت اجتماعی دانش آموزان پسر کم توان ذهنی اثرگذاری معناداری دارد و رویکرد مهارت آموزی کودک راه حل محور در مقایسه با رویکرد روان نمایشگری موثرتر است.

رویکرد مهارت آموزی کودک راه حل محور و روان نمایشگری روشی کاربردی و اثرگذار در جهت افزایش مهارت اجتماعی است و رویکرد مهارت آموزی کودک راه حل محور در مقایسه با روان نمایشگری موثرتر می باشد.