رابطه عدالت ادراک شده و بی تفاوتی سیاسی در سطح رفتار (مطالعه موردی: دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه های تهران، تربیت مدرس و علامه طباطبایی در سال 1401)

در حوزه سیاستگذاری، یکی از مهم ترین کارکردهای نظام سیاسی، توزیع منابع است. شیوه و بازخورد این کارکرد نشان دهنده کارآمدی هر نظامی در سامان دادن به محیط داخلی و خارجی آن است. بعد از انقلاب، دولت سعی کرد با اجرای سیاست های توزیعی و بازتوزیعی، با هدف تامین عدالت در جامعه، از میزان شکاف طبقاتی بکاهد. بررسی داده های آماری نشان می دهد که این سیاست ها چندان موفقیت آمیز نبوده است و بر شکاف طبقاتی، به ویژه در سال های اخیر، افزوده شده است. در این تحقیق، به دنبال پاسخ به این پرسش بوده ایم که دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه های تهران، تربیت مدرس و علامه طباطبایی از نتایج این سیاست ها چه ادراکی دارند و چه رابطه ای میان ادراک آنان و بی تفاوتی سیاسی وجود دارد. حجم نمونه 383 نفر از جامعه آماری دانشجویان این سه دانشگاه انتخاب شد. برای جمع آوری داده ها از ابزار پرسشنامه استفاده شده است. فرضیه تحقیق بر این مدعا استوار است که بین احساس بی عدالتی دانشجویان تحصیلات تکمیلی از سیاست های توزیعی و بازتوزیعی و انفعال و بی تفاوتی سیاسی در سطح رفتار رابطه معناداری وجود دارد. نتایج نشان می دهد ادراک دانشجویان از وضعیت توزیع و بازتوزیع بعد از انقلاب ناعادلانه است و سیاست های توزیعی و بازتوزیعی را ناکارآمد تلقی می کنند. ازاین رو، بخش زیادی از دانشجویان در بعد رفتاری - ازجمله شرکت در انتخابات، حمایت از جناح سیاسی، راهپیمایی و اعتراض - به بی تفاوتی سیاسی دچار شده اند.