الوهیت در اندیشه عارفان شیوایی جنوب هند (ناینمارها)

آیین شیواپرستی یکی از شاخه های دین هندوست که پیشینه آن در این سرزمین به دوران کهن بازمی گردد. این آیین در سده های میانه توسط شوریدگان و مجذوبانی معروف به «ناینمار»، در مناطق جنوبی هند به رشد و توسعه قابل توجهی دست یافت؛ از این رو این دوره نقطه عطفی برای آیین شیواپرستی به شمار می آید. ریشه بسیاری از مفاهیم اساسی الهیاتی و فلسفی تفکر شیوایی را می توان در سروده های فراوان برجای مانده از «ناینمار»ها یافت؛ از جمله این مباحث، الوهیت و رویکرد آنان به خداوند است. مفهوم الوهیت و بسیاری از مسائل ذیل آن در دین هندو (با وجود پژوهش هایی که در این حوزه انجام شده است) هنوز چندان شناخته شده نیست. بنابراین جستجو در سروده های این قدیسان و دیدگاه های آنان به مسائلی چون مفهوم خدا، وجوه تشبیهی و تنزیهی خداوند، توحید، قدیم بودن خداوند، فیض و عنایت پروردگار، موضوعی قابل توجه و درخور بررسی است و هدف اصلی این نوشتار نیز می باشد. در این رهگذر با تحلیل سروده های این قدیسان، به مباحث مطرح شده فوق پرداخته خواهد شد.