رتبه بندی و تحلیل چالش های توسعه پایدار مکانیزاسیون کشاورزی در منطقه نی ریز

مکانیزاسیون یکی از راه های گذار از کشاورزی سنتی به کشاورزی پایدار است. مواجه شدن با منابع محدود در تولید و نهاده ها از یک طرف و افزایش روزافزون جمعیت از طرف دیگر، جایگاه و اهمیت مکانیزاسیون را بیش از پیش در توسعه امنیت غذایی کشور نشان می دهد. بنابراین می بایست با دیدی فراتر از یک نهاده به مکانیزاسیون نگریست، چرا که به کمک آن می توان ضمن مدیریت نهاده های بذر، کود، سم و حتی مدیریت آب و خاک، اقدام به تولید پایدار و اقتصادی نمود. بنابراین شناخت پارامترهای موثر بر توسعه مکانیزاسیون و در اولویت قرار دادن پارامترهای مهم برای مدیران بخش کشاورزی امری مهم می باشد. پارامترها به وسیله سه روش معمول مجموع ساده وزین، تاپسیس و الکتر رتبه بندی شدند. نتایج حاصل از رتبه بندی در سه روش، متفاوت بود که با ادغام سه گانه، یکپارچه شد و رتبه بندی واحدی برای پارامتر ها به دست آمد. بعد از ادغام سه گانه، چالش های عدم وجود برنامه مدون و منسجم، کوچک و پراکنده بودن بهره بردارهای زراعی و فرسوده بودن ماشین های کشاورزی در رتبه اول قرار گرفتند. پس از آن، عدم مهارت فنی کشاورز، متغیر بودن قیمت مواد اولیه، نبود تعمیرگاه در محل، مشکل اشتغال و بیکاری، عدم انتخاب بهترین روش مکانیزه، عدم کنترل و تولید نهاده های کشاورزی، پایین بودن کیفیت ماشین های کشاورزی ساخت داخل و عدم ارتباط بین کاربران ماشین های کشاورزی و صاحبان این صنایع در رتبه دوم تا نهم قرار گرفتند. در پایان، با یکی بودن نتایج روش تاپسیس و نتایج حاصل از ادغام سه گانه، روش تاپسیس به عنوان روشی مناسب برای رتبه بندی تایید گردید.