بررسی معناداری عشق به خداوند در آثار روزبهان بقلی و زمینه های کلامی و عرفانی آن

تعبیر عشق الهی نزد روزبهان بقلی، بیانی مفهومی-انتزاعی نیست، بلکه حاصل مواجهه و تجربه خداوند در تصاویر زیبا به همراه احوال شورانگیز است. گرچه وی همواره تصریح به تنزیه و تعالی ذاتی الهی و رد تجسیم و تشبیه دارد، اما از منظر تحلیل ساختارگرایانه در نظریات تجربه دینی، تحقق این تجربه با زمینه هایی همچون جمال گرایی و باور به نظریات رویت اشعری و التباس عرفانی سازگار است. روزبهان متعلق عشق را زیبایی می داند و در عشق الهی نیز زیبایی به معنای محسوسش محوریت دارد و به معانی دیگری چون خیر و کمال تاویل نمی گردد. او اشعری مسلک است و اشاعره قائل به رویت پذیری خداوند هستند. خدای اشاعره، متعالی از قوانین منطق، قادر بر هر فعلی است و لذا در عین تعالی وجودی، قدرت بر آن دارد که تا ساحت رویت و معرفت انسان فرود آید. بنابر نظریه التباس عارفان، ربوبیت الهی، می تواند موجب تجلی او در اشیاء و صور مرئی گردد و البته این تجلی، معرفت شناختی است و نه وجودی. از مجموعه این زمینه ها، عشق به خداوند، به مفهوم متعارف بیناشخصی تعبیر شده و ماحصل تجربه موجودی شخصی است. تحلیل معناداری تعبیر عشق الهی با نظر به تجربی بودن آن و زمینه های آن از وجوه نوآوری این مقاله است.