بررسی سازگاری اولیه گیاهان در سطوح مختلف شوری در کانون گردوغبار 4 خوزستان

پژوهش حاضر با هدف بررسی استقرار، زنده مانی و برخی ویژگی های نهال های شش گونه گیاهی در 3 سطح شوری کم (dS/m15-0) ، متوسط (dS/m60-16) و زیاد (dS/m105-61) در کانون گردوغبار جنوب و جنوب شرق اهواز (شماره 4)، در قالب طرح پایه کاملا تصادفی با 48 تکرار انجام شد. درمجموع تکرارها و تیمارها تعداد 864 پایه نهال از 6 گونه گیاهی شور گز Delile ex Desv. Tamarix passerinoides، گز شاهی L. Tamarix aphylla، سریم L. Lycium depressum، کهور پاکستانی (آمریکایی) SW. DC. Prosopis juliflora، اکالیپتوس Dehnh. Eucalyptus camaldulensis و اشنان Seidlitzia rosmarinus Bunge ex Boiss.  کشت شد. در فاصله های زمانی مشخص، زنده مانی و شاخص های ارتفاع، قطر بزرگ و کوچک تاج پوشش و قطر یقه گیاهان اندازه گیری شد. برای مقایسه ویژگی های موردبررسی از آزمون تجزیه واریانس یک طرفه و روش LSD استفاده شد. نتیجه حاکی از آن بود که گونه های گز شاهی، شورگز، اشنان و کهور پاکستانی به ترتیب با میانگین زنده مانی 8/95%، 6/91%، 9/81% و 6/75%، قدرت بیشتری برای حضور در شرایط نامساعد محیطی این منطقه دارند. گونه اکالیپتوس باوجود عدم زنده مانی در شوری زیاد و زنده مانی بسیار کم (2/6%) در شوری متوسط، در منطقه شوری کم، زنده مانی 6/66% را نشان داد که در شرایط پرتنش منطقه مقدار قابل قبولی است. درحالی که گونه سریم با توجه به عدم زنده مانی در شوری زیاد و میانگین زنده مانی کم (27%) در شوری کم در پروژه های احیای زیستی (بیولوژیک) در شرایط بوم شناختی مشابه این منطقه قابل توصیه نبود. ارتفاع همه گونه های موردبررسی و تاج پوشش همه آن ها به غیراز گونه کهور پاکستانی در سطوح مختلف شوری دارای اختلاف معنی دار بود؛ بنابراین با توجه به نتایج پژوهش حاضر و باوجوداینکه کاشت گیاهان بومی گز شاهی، شورگز و اشنان در اراضی این منطقه موفقیت آمیز بوده است می توان این گونه ها را در پروژه های نهال کاری در مناطقی با شرایط اکولوژیک مشابه به جای گونه غیر بومی کهور پاکستانی توصیه کرد.