تحلیل چندمعنایی واژه «طلوع» بر اساس نظریه شبکه شعاعی

چندمعنایی به عنوان یک پدیده زبانی شناخته می شود که در زبان های مختلف به کار رفته است. وجود یک واژه در چندین حوزه معنایی باعث ابهام معنایی شده و درک اصل پیام را با چالش مواجه می کند. بنابراین، ضرورت ایجاب می کند که با کاربرد روش های معناشناسانه، کیفیت این بسط معنایی باز شناخته شود. با عنایت به حضور واژه «طلوع» در حوزه های معنایی مختلف و کاربرد آن در قرآن، جستار حاضر در صدد است تا به روش توصیفی تحلیلی به واکاوی این ریشه بپردازد و معنای اولیه و اصلی آن را با استفاده از مبانی نظری دانش معناشناسی شناختی و پیشینه کاربردی آن در سایر متون، باز شناسد. آنگاه، با کاربرد شاخه چندمعنایی، عوامل توسعه و بسط معنایی آن را تحلیل نماید. ره آورد پژوهش این است که نخستین معنای واژه طلوع به عنوان معنای سرنمونه ای، در انطباق با «پدیدار شدن اجرام نورانی» بوده است؛ اما این واژه با قرار گرفتن در بافت های متفاوت و از طریق سازوکارهایی از جمله تغییر طرح واره اولیه، بسط استعاری، تغییر در انطباق، منطقه فعال و برجسته سازی برخی از عناصر معنای اولیه، بسط معنایی پیدا کرده ومعانی جدیدی مثل غلبه کردن، آگاهی یافتن،  پر کردن/ شدن و... را کسب کرده است.این معانی به صورت شبکه ای، پیرامون همان معنای اولیه و اصلی شکل گرفته و با آن ارتباط دارند. استعاره به. عنوان یک سازوکار بین حوزه ای، این واژه را به حوزه های مفهومی تازه وارد کرده است.