تعیین تفاوت اثر تمرین های مقاومتی، هوازی و ترکیبی بر سطوح بزاقی مالون دی آلدئید مردان سالمند فعال

هدف مطالعه حاضر تعیین تفاوت اثر تمرین های مقاومتی، هوازی و ترکیبی بر سطوح بزاقی مالون دی آلدئید مردان سالمند فعال بود.
مطالعه حاضر به روش نیمه تجربی و با سه گروه تمرین با طرح پیش و پس آزمون اجرا شد. تعداد آزمودنی ها 36 نفر بود که به صورت هدفمند در سه گروه 12 نفری (1. تمرین مقاومتی، 2. تمرین هوازی و 3. تمرین ترکیبی) تقسیم بندی و مطالعه شدند. مقدار بزاقی مالون دی آلدئید آزمودنی ها با استفاده از دستگاه اسپکتروفوتومتر به روش رنگ سنجی ارزیابی و ثبت شد. سپس آزمودنی ها به مدت 8 هفته به اجرای پروتکل های تمرینی مربوطه پرداختند. پس از اتمام تمرینات، داده های پس آزمون مشابه با شرایط پیش آزمون، ارزیابی و ثبت شد. با استفاده از آزمون های آمار توصیفی، آزمون t وابسته، تحلیل واریانس یک سویه و آزمون تعقیبی شفه داده ها در محیط SPSS نسخه 24 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. سطح معنی داری 0/05 در نظر گرفته شد.
نتایج نشان داد میزان مالون دی آلدئید بزاقی پس از اعمال تمرینات هوازی، مقاومتی و ترکیبی افزایش معنی داری دارد (0.001=P) و این افزایش به ترتیب برای تمرینات ترکیبی، مقاومتی و هوازی 29/7درصد، 19/5درصد و 11/1درصد بود. با توجه به یافته های تحقیق حاضر می توان به مربیان و طراحان برنامه های تمرینی سالمندان توصیه نمود به منظور بهره گیری بیشتر از آثار آنتی اکسیدانی ناشی از اجرای تمرینات ورزشی و بهبود ظرفیت تام آنتی اکسیدان بیشتر از قرارداد تمرین ترکیبی استفاده کنند.