مروری بر فناوری های چاپ زیستی سه بعدی در بازسازی بافت غضروفی بینی انسان

نقایص مختلف بینی بنا بر علل مادرزادی یا سوانح، تقاضای زیادی را برای عمل های بازسازی بینی ایجاد کرده اند. عیوب بینی علاوه بر نقص عملکردی به عنوان یک نقص زیبایی نیز شناخته می شود، چرا که شکل بینی از بارزترین ویژگی هایی است که چهره انسان را مشخص می کند. با این حال، روش های معمول بازسازی به دلیل محدودیت ها قادر به پاسخ گویی نیستند.

این مطالعه با هدف بررسی توانایی روش های مختلف چاپ زیستی سه بعدی در زمینه رفع عیوب ناحیه بینی انجام شده است.

در این مطالعه مروری از مقالات موجود در پایگاه های اطلاعاتی ساینس دایرکت، اشپرینگر، وایلی، کمبریج، دی گرویتر و گوگل اسکالر استفاده شده است. جست وجو با استفاده از کلیدواژه های tissue engineering ،nasal cartilage ،3D bioprinting و bioink materials و با محدودیت زمانی 4 سال اخیر انجام شد. از بین 300 مقاله یافت شده، در نهایت 159 مقاله بررسی شد.

چاپ زیستی با داشتن پتانسیل منحصربه فرد در زمینه ترمیم و بازسازی بافت غضروفی بینی، می تواند روشی مناسب برای برطرف کردن این نواقص باشد. هیدروژل ها با توانایی بارگذاری مواد مختلف ضمن ایجاد تخلخل و همچنین قابلیت جذب آب و محصور کردن سلول ها به گزینه ای عالی برای تقلید ریزمحیط بافت میزبان بدل شده اند. از سوی دیگر، کندروسیت های اتولوگ و سلول های بنیادی مزانشیمی اصلی ترین منابع سلولی برای مهندسی بافت غضروف بینی هستند.

نتایج این تحقیق نشان داده که فناوری چاپ زیستی توانسته است بافت میزبان غضروف را به صورت ایمپلنت هایی قابل کاشت در جراحی تا حد قابل قبولی از لحاظ مورفولوژیکی، بیوشیمیایی و مکانیکی تقلید کند. استفاده از چاپ زیستی در سطح بالینی محدود است، اما چشم انداز این فناوری از آن جهت امیدوارکننده است که می تواند با هزینه پایین، دقت منحصربه فرد و شخصی سازی، معایب و نقایص بینی را برطرف کند.