بازتاب فرهنگی جشن های ملی در اشعار شاعران سبک خراسانی (با تاکید بر اشعار رودکی، فرخی، منوچهری و فردوسی)

ارتباط بین شاعر و آداب و رسوم در هر جامعه بخش اعظمی از ادبیات را تشکیل می دهد. آیین ها و رسوم هر کشور سازنده عناصر فرهنگی جامعه به شمار می آیند و تنوع و تعدد این آیین ها گواهی بر غنای فرهنگی یک جامعه است و در این میان جشن های متنوع فرهنگ غنی ایران، در کنار عیدهای مذهبی به عنوان جزیی از فرهنگ، توجه ویژه ای را در آثار مکتوب به خود معطوف کرده اند که در هر دوره با آداب و مراسمی خاص برگزار می شده است. پژوهش حاضر به روش تحلیلی - توصیفی با بهره گیری از شیوه کتابخانه ای در پی تبیین شان و جایگاه فرهنگی جشن های ملی همچون نوروز، مهرگان، سده و بهمنجه در نزد ایرانیان با تاکید بر اشعار سبک خراسانی و بازتاب کمیت به کار بردن هر عید در دیوان هر شاعر می باشد، دستاورد این بررسی بر این نکته صحه گذاشت که اگرچه زمینه پژوهش بیشتر این شعرها در ستایش حکمرانان و بزرگان دربارها بود؛ اما آنچه مشهود بود بازتاب این جشن ها در اشعار شاعران و توجه به فرهنگ خاص ایرانی و نشانه های آن و اهتمام درباریان به حفظ و اشاعه آداب و رسوم فرهنگ ایران بود. از این رو می توان با مطالعه آثار شاعران با اندیشه حاکمان درباری و روحیه مردم هم عصر آن آشنا شد و به اهمیت و ارزش آنها در مقوله نظم فرهنگی و کارکرد مفیدی که در جهت نزدیکی اقوام ایرانی و همبستگی ملی ایجاد می نموده اند، پی برد.