تجلی عنصر گفتگو در زیباسازی سوگ سروده عاشورایی (مناظره کعبه و کربلا) از غلامرضا سازگار

عنصر گفت و گو به عنوان یک اهرم در تبیین پیرنگ و درون مایه کلام موثر است و بستری برای خلق واقعیت ها و برجسته سازی شخصیت های اثر می باشد. این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی و استشهادی به بررسی این مولفه در سوگ سروده عاشورایی (مناظره دو حرم مقدس مکه و کربلا) غلامرضا سازگار می پردازد. واژه ها، ترکیبات و لحن ادای کلمات در خلال سخنان دو حرم، حوادث و رویدادهای دو سرزمین را در محور افقی کلام ترسیم می کنند اما گفته های حرم کربلا با معرفی شخصیت ها به ماهیت و دورنمای درون مایه حادثه عاشورا تاکید دارد. سرشت معنایی مضمون و محتوای شعر با کمک مناظره یا گفت و گوی دوسویه به عنوان عنصر اساسی و یاریگری صنایع بدیعی، چهارچوب نظام مند کلام را در محور عمودی، به سوی هدفی معین (شناحت فلسفه عاشورا) به پیش می برد و سه عامل اصلی گفت و گو، (متکلم، مخاطب و پیام)، در شعاعی دایره وار به سمت افق فلسفه عاشورا هدایت می شوند. شاعر با به کارگیری صحیح این عنصر، بار ساخت و پرداخت درون مایه رویدادها را بر دوش این ابزار می اندازد تا بدین وسیله از متن خارج شود و آن را در اختیار خواننده قرار دهد. در نهایت، بلاغت گفت و گوی دو حرم با ارتقاء ضلع زبانی و ساختاری شعر به اقتضای بافت حاکم، در جهت تبلور لایه های پنهانی حادثه کربلا گام برمی دارند