رابطه سلامت معنوی با شفقت ورزی به خود و نشانگان پرخاشگری در دانشجویان دانشگاه پیام‏ نور واحد عسلویه

در چند دهه گذشته روانشناسان و متخصصان بهداشت روانی به اهمیت معنویت در بهداشت روانی-اجتماعی انسان توجه فزاینده‏ای داشته ‏اند. لذا این پژوهش با هدف تعیین رابطه سلامت معنوی با شفقت‏ورزی به خود و نشانگان پرخاشگری در دانشجویان انجام شد.

روش شناسی پژوهش: 

پژوهش توصیفی-مقطعی و از نوع مطالعات همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی دانشجویان دانشگاه پیام‏نور واحد عسلویه در سال تحصیلی 1401-1400 بود، که با روش نمونه‏ گیری در دسترس تعداد 309 دانشجو انتخاب شد. برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامه سلامت معنوی پولوتزین و الیسون (1982)، شفقت‏ورزی به خود نف (2003) و پرسشنامه پرخاشگری باس و پری (1993) استفاده شد. تحلیل داده ‏ها علاوه بر آمار توصیفی، با ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه با SPSS-26 انجام شد.

یافته ‏ها:

 یافته ‏ها نشان داد بین نمره کل شفقت‏ به خود (05/0<p و 33/0=β) و ابعاد آن شامل مهربانی با خود (05/0<p و 134/0=β)، ذهن ‏آگاهی (05/0<p و 157/0=β)، اشتراکات انسانی (05/0<p و 111/0=β)، با سلامت معنوی همبستگی مثبت و معنادار اما این رابطه بین ابعاد خودانتقادی (05/0<p و 132/0-=β)، انزوا (05/0<p و 098/0-=β) و همانندسازی افراطی (05/0<p و 124/0-=β) با سلامت معنوی در بین دانشجویان منفی و معنادار بوده است. همچنین بین نمره کل پرخاشگری (612/0-=r و 014/0>P) و ابعاد آن با سلامت معنوی نیز همبستگی معکوس و معنادار بود. تحلیل رگرسیون نیز نشان داد که 28 درصد واریانس سلامت معنوی با توجه به متغیرهای پیش‏بین تبیین شده است.

نتیجه‏ گیری:

 با توجه به یافته‏ ها می‏توان بیان کرد با برنامه‏ریزی در راستای ارتقای سلامت معنوی دانشجویان، آسیب‏پذیری روان‏شناختی را در آنان کاهش داد.