جایگاه حقوق تطبیقی و ضرورت بازنگری در آموزش آن

در بخش اول این مقاله تلاشهای صورت گرفته برای تبیین یکی از مهم‎ترین موضوعات روش شناختی در دانش حقوقی معاصر؛ یعنی بحث درباره ماهیت حقوق تطبیقی بررسی شده است. این تلاشها منجر به ارائه سه دیدگاه متفاوت شده است: دیدگاه اول حقوق تطبیقی را یک روش علمی می‎داند، دیدگاه دوم آن را دانش مستقل و دیدگاه سوم آن را صرفا یک برنامه آموزشی تلقی می‎کند. در این مقاله نقش حقوق تطبیقی به عنوان شاخه‎ای مستقل از دانش حقوقی در جریان وحدت اروپا و جهانی شدن بیان شده است.
اینکه آیا دانشکده های حقوق در ایران، ناگزیر از تغییر برنامه آموزش حقوق]تطبیقی[هستند یا خیر، پرسشی است که در بخش دوم مقاله بررسی شده است. آموزش حقوق تطبیقی نه تنها باید دانشجویان را با مفاهیم و نظامهای حقوقی دیگر آشنا کند، بلکه باید آنان را برای کاربست عملی آن آماده سازد. نسل آینده حقوقدانان باید قدرت مواجهه با چالش های ناشی از یکنواخت شدن حقوق و جهانی شدن را داشته باشند. برنامه آموزشی فعلی که صرفا بر آموزش حقوق ملی تمرکز دارد، نمی‎تواند این هدف را تامین کند. دانشگاه های اروپا به تدریج برنامه آموزشی خود را به سمت یک برنامه دارای تمرکز بین المللی با تکیه بر حقوق تطبیقی سوق می دهند و دانشگاه های ایران می‎توانند از این تجربه الهام بگیرند.