بررسی تطبیقی چارچوب قانونی و قراردادی ذخیره سازی گاز طبیعی در ‏ایران و انگلستان

ایجاد امنیت انرژی ازجمله اهداف اساسی در حوزه سیاست گذاری و تنظیم مقررات در کشورهای مختلف است. ذخیره سازی گاز به عنوان یکی از محورهای ایجادکننده امنیت و تامین کننده نیاز مصرف کنندگان در زمان افزایش تقاضا در کشورهای مختلف مورد توجه قرار گرفته است. همچنین به دلایل راهبردی و در جهت کمینه ساختن تاثیرپذیری از وضعیت سیاسی کشورهای تولید کننده گاز، استفاده از این سازوکار از سوی کشورهای واردکننده گاز با استقبال زیادی مواجه شده است. با وجود این، قوانین و مقررات این حوزه به صورت اختصاصی و با لحاظ اقتضائات آن در برخی کشورها ازجمله ایران تنظیم نشده است. همچنین ترتیبات توسعه ذخیره سازی تحت سازوکارهای مختلفی ازجمله انعقاد قرارداد مدنظر قرار گرفته است. در ایران قراردادهای ساخت، بهره برداری و واگذاری با حفظ مالکیت بخش دولتی به عنوان مبنای واگذاری پروژه های ذخیره سازی مورد استفاده قرار گرفته است؛ درحالی که در انگلستان روند قانونی و سازوکار قراردادی (قراردادهای امتیازی) با اعطای مالکیت به بخش خصوصی و ایجاد بستر قانونی دسترسی شخص ثالث مورد اقبال قرار گرفته است. با وجود نقص هایی در نظام قراردادی فعلی ایران، می توان با توسل به ماهیت فعالیت های حوزه ذخیره سازی، استفاده از هیدروکربن تولید شده قبلی و ظرفیت های قانونی ایران، با انتقال مالکیت در بخش هایی از فعالیت ذخیره سازی ازجمله تاسیسات، زمینه جذب سرمایه گذاری را با مشوق بیشتری ایجاد نمود.